Pois si, aínda que moitas veces non o pareza. E así o manifesto en vésperas do día máis grande da nosa terra. Aínda que a maioría dos investimentos e recursos económicos derívense a outras provincias; aínda que só se acordan de nós en época electoral para mendigar uns votos que lles permitan a uns cuantos seguir vivindo da sopa boba a conta de todos. E a miña primeira reflexión e pregunta é: pero onde está a nosa autoestima e cal é o nivel da nosa capacidade de aguante? Nunca fun conformista senón todo o contrario, e sempre loitei por forxar os meus propios soños para convertelos en realidade, como persoa emprendedora que fun e son. Por isto mesmo e porque os meus tíos e curmáns levan en Sao Paulo desde hai máis de 50 anos, coñezo perfectamente o espírito de loita dos ourensáns cando teñen que buscarse a vida, en todos os parámetros da frase, cando por causas de falta de traballo e oportunidades teñen que emigrar a outras comunidades ou países, e triunfan. Por iso non entendo por que cando estamos na nosa contorna de orixe, o nivel de conformismo e de resignación sobe máximos e nin sequera atrevémonos a manifestar o que realmente pensamos polo "que dirán". Se nós non somos capaces de loitar polo noso futuro e polo dos nosos fillos ninguén o vai facer. Mañá é o día de Galicia, da nosa terra, de todos.
Sentirse galego é un sentimento e ser galego un orgullo, e se equivocan unha vez máis os que queren facer ver a festividade do 25 de xullo como un evento nacionalista-separatista, alá eles.
Vivimos nun paraíso que en moitas ocasións non valoramos na súa debida forma. Por todo isto e moito máis Galicia e en concreto Ourense non poden, non deben perder o tren do progreso, pero conservando sempre as nosas particularidades e a nosa galeguidade. E digo isto porque non houbo un cambio de tecido produtivo que posibilite que a xeración mellor formada da nosa historia non teña que irse novamente do seu sitio de orixe a outros destinos ante a falta de perspectivas laborais. Tampouco a Administración autonómica soubo frear a moi preocupante sangría demográfica. Sirva como exemplo os centos de pobos sen habitantes na nosa Galicia e os miles de núcleos rurais que só teñen entre un e tres habitantes. O envellecemento poboacional, o éxodo rural e un tipo de organización dispersa do territorio contribuíron a unha Galicia do interior semidesértica de habitantes.
Un sector agrogandeiro no seu peor momento en décadas, por non falar dunha industria parcialmente deslocalizada ao norte de Portugal, e carente aínda a día de hoxe dunhas infraestruturas loxísticas adecuadas, e seguimos sin reaccionar .
E todo iso cun Goberno que só revalorizará as pensións o mínimo legal, o 0,25%, polo menos ata o próximo ano 2022. E de cumprirse esta previsión, un xubilado medio actual perdería máis de 2.000 euros de poder adquisitivo desde agora e nos próximos 3 anos. E lembrando que as pensións en Ourense, as máis baixas de todo o Estado, son aínda así o principal ingreso para decenas de miles de fogares ourensáns.
Moitos e vitais retos que afrontar. Retos que nos deben facer reflexionar quenes son as persoas adecuadas para afrontalos. Este é o escenario económico, social e demográfico ao que se deben enfrontar aquelas persoas que queiran tirar con forza, constancia e habilidade do noso futuro próximo.
