O traballo nunca dignificou ao home. Así o considera o antropólogo David Graeber no seu ensaio sobre o fenómeno dos traballos de merda. Sostén que a clase dominante indagou que unha poboación feliz e produtiva co tempo libre nas súas mans é un perigo mortal. Ademais, o sentimento de que o traballo é un valor moral en si mesmo e que calquera que non se someta a el non se merece nada é conveniente (para os poderosos). A súa tese retraeu os meus anhelos keynesianos: nos anos 30 aspirábase a unha xornada laboral de tres horas diarias, condicionada a un progreso tecnolóxico (xa consolidado). ¿Por qué traballamos tanto os humanos e non as máquinas? Graeber argumenta que ao Estado interésalle escravizarnos: nos ocupan especialmente con traballos lixo (¿cal non o é?). ¿Qué importa o futuro do mecánico ou a panadeira se as súas condicións laborais e salariais subxacen na cloaca? Enriquécense quen ocupan funcións intelixibles, inservibles, menesterosas, absurdas: Gallardón xa desempeña (é un dicir) un cargo no consello consultivo madrileño (é outro dicir). O seu é un paripé laboral, un curro rematadamente prescindible agás para se embolsar euros a sacas. A xornada laboral de 40, 50 ou 60 horas é cousa do varredor ou do carniceiro, ¡á saúde de Gallardón e os corenta ladróns! Esta última cifra é un recurso literario. Xa dariamos a vida porque só sacasen tallada do erario público corenta traxados.
Conselleiros, delegados (ou delegados conselleiros), asesores, técnicos ou asesores técnicos, xestores de mandangas varias, asistente persoal, subsecretario del secretario e toda esa cohorte de chupópteros enriquécense por traballos inútiles deseñados á súa penosa capacidade mental. ¡Algún día se descubrirá o pastel! Podería velo nun futuro calquera dos meus netos, redimidos desta miseria humana pola súa feliz infancia. A ver se esta xeración de cativos afirma a vida, a liberdade, o amor e un traballo digno. Se busca unha conciencia ilustrada, esperta, que rache con esta peregrina idea: “¡traballar é de pobres!” ¿ou non?. Que teñan un bo aninovo, ou electoral.
