Estoupa o globo que viaxa polo espazo sideral daquel país que quixo ser independente. Non o deixaron. Pero os habitantes fretaron autobuses para que os levasen ó estado da conciencia. Non houbo maneira! Manifestáronse polas rúas da realidade e cantaron o himno da liberdade sen sacrificio ningún. Os corvos do imperio disolveron as manifestacións con grallas de incompetencia e con varas ditatoriais. Non hai loitas sen mártires nin liberdades sen heroes. Uns cantos romperon as cadeas e espallaron polo mundo adiante a mensaxe de que ninguén se pode mover no país dos parvos de espírito. Moi poucos leron as mensaxes porque o país que non quere ser escravo sigue vivindo baixo unha ditadura inmortal. Ou non quixeron entender o que leron coa esperanza de converterse algún día en corvos para grallar ás súas anchas, coma un rei na súa cesta e co bandullo cheo. Cheo de miseria intelectual e de baballas que salpican ós pobres habitantes dun país preso que, como non, seguirá loitando pola súa liberdade, pola súa independencia. Algún día chegará.
