Opinión

Chea de nostalxia

Madrid, 1950. E están todos os personaxes posibles (bos, malos; vermellos, azuis; canallas, xornaleiros, benditos, putas, puteiros e mediopensionistas) daquela España de posguerra. E todos os actores (mitos, secundarios, perdidos no mundo rosa e, tamén, mediopensionistas) posibles desta España que ve aquela época con distancia. A dos moitos que non a viviron e a ignoran, a dos que xa eran adultos entón e a padeceron, e a dos que, como José Luis Garci, eran nenos, e rían, choraban e xogaban a ser felices. A nostalxia (a ben entendida) impregna “Carrusel C. 1950” (2004) nun retrato inzado, infestado de pequenas historias. E como en toda mestura de narracións, como en toda amálgama de relatos, cruzados e sen cruzar, é imposible manter o mesmo nivel en todas. 

Entre ese conxunto costumista, moi coidado tecnicamente, cun buscado aire anello, hai fragmentos, retrincos de vida espléndidos, emocionantes, orixinais, ó estilo calculado de José Luis Garci: o incrible toureo de salón (Antonio Dechent, mestre), os cineastas arxentinos, a cuadrilla da banca (Enrique Villén e compañía están que se saen), a cátedra de Alfredo Landa e o seu compañeiro de taller, o resucitado Andrés Pajares, e os toques mestres de Miguel, Rellán, Carlos Hipólito, Fernando Guillén Cuervo, Josep Maria Pou.

Libre de modas, diferente, José Luis Garci recorre sen complexo a certa impostura para mostrar o sabor daqueles anos difíciles. E, desde a ollada dun neno que xa creceu, saben a cafeína, a nicotina, ó gusto forte dos cinéfilos, amantes dos clásicos de Hollywood en sesión continua, o mellor lugar para montar en carrusel e esquecerse do malo, que esperaba fóra e pillaba sempre sen abrigo. Todo un universo garciano.

O filme amosa diálogos con acentos populares, en ocasións pretendidamente cómicos. Hai sarcasmo, bile, intelixencia, esgazadura e sutileza no retrato do franquismo. Está chea, desbordante deses arrinques de película e desenlaces sublimes que Garci sempre adoita buscar como espectador. Cada escena é unha historia, cada momento unha fermosa postal e cada minuto un elegante exercicio cinematográfico. Bonita.

Te puede interesar