Cada vez soporto menos ver eses vídeos nas redes sociais nas que algúns animais, principalmente cans e gatos, fan cousas ou son obrigados polos seus amos ou adestradores (o de adestradores é un dicir) a facer cousas que pensan que son simpáticas ou tenras ou sentimentais ou divertidas, cando, na realidade, dan un pouco de pena. Polo menos a min danme pena. Porque para facer todo iso, imaxino as horas e horas, os días e días que teñen que vivir medio escravizados obedecendo unhas ordes ridículas para que, logo, un cantos se divirtan ou choren de melancolía. Non entendo por que a xente non deixa ós animais en paz! Eu vexo ós meus cans todo escarranchados no chan, coa vida tan a gustiño que levan, e non me entra na cabeza o molestalos para que lle ensinen a catro pasmóns cómo se levanta unha pata, ou cómo se colle un periódico e se lle leva ó dono, ou cómo fan o pino, ou cómo baixa unhas escaleiras co cu arrastro. Entendo perfectamente que a un animal se lle ensinen dúas ou tres cousas imprescindibles… onde facer as necesidades, como comportarse, non morder, etc, pero fóra diso, paréceme ridícula a actitude dalgúns cando optan por gabarse ante a xente. Deixade ós animais en paz! Que corran cando queiran correr ou que chouten cando queiran choutar. Eles tamén teñen a súa vida. Deixádella vivir a gusto, por Deus! Logo, para máis aquel, asoma na televisión un programa titulado “Vaia fauna!”, que vai de todo iso. O que significa incitar á xente para que sigan domando ós animais. Horas e horas de doma, de escravitude, de animaladas. Certo, que se espera de Telecinco.
