As cazaroladas, a decepción, os continuos cambios de presidente e, sobre todo, a fame e a necesidade son os causantes dunha película tan acendida, tan a contracorrente, tan descompensada como “Os porfiados”, modesta produción arxentina do ano 2002, dirixida polo mozo Mariano Torres Manzur, sobre un grupo de desherdados dun suburbio de Bos Aires que inicia unha revolución desde unha chabola sobre a base ideolóxica dun vello marxista. En decembro de 2001, as cazarolas de medio país gozaban en plena ebulición, en pleno fervor acústico e poucos meses despois os responsables de “Os porfiados” chegaban coas súas latas cheas de rabia e celuloide ó Festival de Mar del Plata, onde nin o máis despistado descoñecía a situación do país. En maio, aterraban no Festival de Venecia (dentro da sección Novos Territorios) para contarlle ó mundo o seu descontento por medio dunha película de moi baixo presuposto e rodada en branco e negro.
Desde logo, o mérito de Torres Manzur é evidente, a pesar das imperfeccións da súa obra, pero é que estamos ante algo máis que unha historia de ficción. Os seus protagonistas son uns modernos Quixotes que descargan a súa frustración e o seu desgarro a través da habitual facilidade para a dialéctica da gran maioría da cidadanía arxentina. Unhas diatribas que o director filme con longos planos fixos nos que os descoñecidos actores demostran unha infinita naturalidade, algo corrente no cine do país. A Manzur e ós seus personaxes non hai quen lles fale do Banco Mundial, dos tipos de interese, do corralito e da axuda externa. Eles viven a súa propia existencia como un anárquico e algo panfletario axuste de contas. Por iso o seu proxecto (que xa pasou por máis festivais dos nomeados) é xa unha pequena fazaña. “Os porfiados” é tan discursiva como ben intencionada, tan militante como utópica.
Este bonito retrato da sociedade arxentina nos albores do século XXI está protagonizado por Mario Paolucci, Germán De Silva, Ernesto Candoni, Natalia De Parseval. O guión e a música tamén pertencen ó propio director.
