Tantas voltas. Tantas reviravoltas. Tantas viaxes. Tantos bulebules. Como botaba todo iso de menos! Queixábame das présas e dos aparcamentos, pero eu ben sei que cando me ferve o sangue é cando máis espelido ando. E por fin volve toda esa ladaíña de voltas e viaxes e présas e cabreos e angustias! Por fin un dos rapaces empezou xa cos adestramentos de baloncesto. Ale, a compaxinar horarios e a alterárseme o sangue. Non obstante, o mellor chega cando xa se pon a adestrar durante a hora ou as dúas horas correspondentes. Porque é a partir de aí cando quedo calmo e fago as dúas cousas que quizais máis me gustan hoxe: ler e escribir. Coma hoxe que, aínda non lendo os xornais, metinme nunha cafetaría do Campus Universitario para ler os dous que adoito ler sempre e, ó rematar, fixen o que estou facendo... “escribe, compañeiro, que xa non tiñas ningún relatiño na reserva”. Escribo mentres Xoel adestra. Penso na barafunda de cando adestre Alán; amigo, corre de aquí; amigo, vai para alá. Amigo, escribe. Deixo de escribir. Paso a ler.
