Néboa que asoma pola fiestra da esperanza e unha persiana a medio baixar oculta a punta dun carballo vello que sinala os tempos remotos nos que un asubío facía bailar os recordos dun neno. Son as nove menos cuarto da mañá e Alexandre Desplat enche o recanto no que estou coa música que lle fixo á película “Argo”. O tictac dun reloxo rompe o silencio e unha morea de papeis esperan a que o movemento se faga dono dun instante que ha de chegar.
Todo chega nesta vida chea de arcos da vella ou de treboadas que mollarán as penas. Nada, a solución é sinxela: todo consistirá en sacalas a secar; á luz do sol ou ó aire que zoa por entre as gallas dese carballo vello. Néboa que segue apousentada sobre a saudade dun libro que queremos ler pero que nos custa abrir pola primeira páxina en branco. Co fácil que é empezar pola primeira liña e seguir coas palabras que van atadas a un soño. Os parágrafos son os contos que se desenvolven nunha mañá entre a borraxeira.
