A noite metíase xa nas entrañas das rúas de Baños de Molgas, pero a Saturnino Meira Trabada, o Lugués, iso pouco lle importaba. Ou mellor dito, era o que quería. Porque era a partir deses momentos cando el facía a súa vida, cando vivía. A base de licor café polos bares da vila. Con tanto licor café axiña botaba a lingua a pacer.
Ensinábaa de tal maneira que as súas frases, os seus ditos ían moito máis alá da decencia. Máis dun lla tiña gardada. E non tardou en acontecer. Xusto neste día, cando baixaba unha vez máis pola rúa do Agro camiño de calquera café da “Carretera”. Meteuse pola Aira do Pombal e foi alí cando, de súpeto, apareceron tres sombras silenciosas que se arrebolaron sobre el. Durante toda a liorta non pronunciaron palabra, quizais para que o Lugués non os recoñecese. En pouquiños minutos levou máis paus que a aira do trigo. Precisamente nunha aira.
De todas as maneira, marchou para o bar e chegou tan ensanguentado que os poucos veciños asistentes apartáronse con certo temor. E con razón; porque foi entrar e Saturnino Meira soltou máis ca nunca a lingua. Pobre!
