Quero contemplar a aira en silencio, pero o ruído da miña respiración espanta, axota os pensamentos. Á mesma beira, un pardal chouta de aquí para alá e, cando quere, bota a voar. Sento xunto ó pé dun canastro e deixo que os sentimentos naveguen polo Támesis. Porque polo Arnoia goldraron toda a infancia e practicamente toda a xuventude. Porque polo Arnoia seguen a navegar toda a vida. Non respiro e, agora si, agora o silencio viaxa en ascensor para pousar no tendido eléctrico da Aira de Arrriba ó lado mesmo dunha rula con plumas brillantes, elásticas e cheas de orballo. Non hai coma o orballo deitado na flor da elegancia! Collo o libro que teño á miña beira, e baixo o silencio compartido dun respirar acompasado, leo as primeiras liñas dun romance ó que aínda lle quedan moitos capítulos. Caio na conta de que o Támesis está a afogar baixo unha néboa que semella orballo, ou baixo un orballo mesto que penetra na néboa para que, eu, un servidor, pense que no silencio, na maioría dos silencios, hai unha alfombra de romanticismo. Estendo a alfombra ó flanco dun palleiro e deixo que o meu corpo sosegue ante o elegante voo da rula coas plumas elásticas.
