Unha soa película, “O lamazal”, éxito inesperado no festival de Berlín de 2002, chegou para situar no panorama internacional a unha cineasta superdotada, a arxentina Lucrecia Martel. Naquela película, a disección da vida dunha familia da burguesía provinciana era a escusa para a exploración do mundo por parte dalgúns adolescentes, a súa maneira de situarse respecto á realidade, a forma na que a traxedia se apoderaba da súa vida. Todo iso en medio dunha cotiá asfixiante na que a calor, a familia, as crenzas máis ou menos relixiosas e o azar creaban un clima entre morboso, sinistro e apaixonante.
Moito dese ambiente estancado, dese universo pechado e enfermizo, e con parecidos personaxes, volve aparecer nesta segunda longametraxe de Martel: “A nena santa”. Outra vez, a ollada céntrase prioritariamente nunha moza (María Alché), enfrontada ós dilemas derivados dunha forte educación relixiosa, pero vítima de pulsións moi terreais. Cun ritmo tan moroso como hipnótico resulta o ambiente que está retratando, Lucrecia Martel conta as contradicións do seu personaxe, que non son moito máis evidentes que as que corroen á súa nai (a espléndida Mercedes Morán). E faino cunha narración envolvente, cerrada sobre si mesma e singularmente revirada: apenas semella que ocorre algo nese hotel, centro da acción, e emporiso os dilemas morais e as decisións que cada personaxe toma terán un insospeitado peso no desenlace da historia.
E como ocorría en “O lamazal”, tamén esta notable “A nena santa” é a ocasión para un retrato social, máis tenue que na anterior, pero non menos punzante. E, igualmente, Martel deseña o seu discurso para que destaquen nel eses sentimentos que con tanta ambigüidade se viven nos momentos da adolescencia: o equívoco espertar da sexualidade unido á noción de prohibición; o escándalo ocasionado por actos impensados que non se viven con culpabilidade pero que a sociedade sanciona como pecaminosos; a distorsión que provoca nunha moza unha educación relixiosa que diferenza alma e corpo...
