Estou listo para correr de aquí para alá e para contemplar o reflexo dunha sombra nas augas do río Arnoia. Estou listo para escoitar a Vangelis e para deixar que a vida pase correndiño por entre as carqueixas do mes de xaneiro. Despois, no momento da verdade, a vida non pasa tan ás presas. E non che queda outra que armarte de paciencia. A paciencia non é a capacidade de esperar, é como nos comportamos mentres esperamos. Eu, para as esperas non sirvo. A min as esperas desespéranme. Así de simple así de sinxelo. Por iso estou listo para brincar por entre os versos dun poema ou por entre os acordes dunha banda sonora, unha de, por exemplo, Ennio Morricone. Por iso estou listo para escapar deste mundo dos listos, que pensan que todo é liso e plano. Todo é liso e plano. E por moito que corra notarei o seu alento na miña caluga. Estou listo para sentar no mazadoiro da burga e aí falar do tempo que foi, do tempo que é e do tempo que non se detén. Cantos silencios houbo nese mazadoiro en certos momentos. Canto ruído nesas xuntanzas entre o lusco e fusco das migallas do inverno. Estou listo para esperar no mazadoiro do tempo a que volvan eses instantes que foron... para sentir de novo as pulsacións dos soños.
