Canta ansiedade xunta nunha man que se pecha e nun xesto no que se debuxa un momento eterno. Cada quen que lance as pregarias ó vento e despois de cada oración, que os asubíos leven o ritmo por entre os codesos da Costela ou por entre as xestas do monte Medo. Cantas olladas de orballo caeron sobre un carro cheo de señardade, que deixaba escapar a súa cantiga dun eixe de carballo. Canto máis esterco se cargaba mellor cantaba o carro. Cantas máis viaxes facías, máis opcións había de que unha vida labrega fose raíña por un día. Tempos que aniñan na fervura dun instante. Vida que vai e vén por entre as airas de Baños de Molgas e as carreiras da nostalxia. Camiños que levan ó parladoiro da burga, mentres uns caldeiros de auga quente son fieis testemuñas de que houbo un tempo no que a infancia ía moito máis alá dunha simple veciñanza. Canta ansiedade xunta nuns pensamentos que furgan nun pasado inmenso, miserento ás veces, pero feliz sempre. Baños de Molgas, na lembranza.
