Non hai moito escribín sobre as mortes dos nenos nas guerras, no gran holocausto que se comete con eles. Certo que é unha bestialidade e que non existe ningunha escusa para rebater tal barbarie. Non obstante, e se alguén quere achar, atopar unha fenda a esa masacre inocente e infantil, pode usar o termo “danos colaterais”, e a ver se así lle queda a conciencia máis tranquila. Pero axiña se atopa un con actos que non teñen nada que ver con danos colaterais e nos que, como non, seguen morrendo os máis indefensos. Como por exemplo, o outro día en Paquistán o terror talibán cebouse coas criaturas. Nunha matanza que levaron a cabo, dun total de 141 persoas, 132 eran escolares, ou sexa, cativos. Semella que seica foi unha simple vinganza. E claro, foron polos máis débiles. Para que lles fose máis fácil.
Tampouco é necesario fochicar nas guerras para seguir atopando mortes infantís. O venres pasado, dos nove inmigrantes que se afogaron cando quixeron cruzar a España, tres eran bebés. Onde si é necesario fochicar é na conciencia de algunhas persoas, e con maior motivo se esa conciencia pertence á propia familia. Tamén o venres, unha nai australiana matou a oito nenos a puñaladas (sete eran seus). Sinceramente, non sei cómo lle podo chamar nai.
