Un manchado con moito cariño. Así lle dixo a nena que lle levou a café á mesa da terraza. Esta era unha nena de pouco máis de doce anos. O cliente era Nicanor Colores Rosado, O Saltón, que andaba máis cerca dos oitenta que dos setenta. O Saltón quedou pampo ante a desenvoltura da cativa. Sorriu e fixouse nela. Era guapa, co pelo curto e uns ollos tan claros que semellaban o ceo no mes de xullo. Un manchado con moito cariño. Así lle espetou a nena. E Nicanor, O Saltón, bebeuno con cariño. A ver!, non todos os días o tratan desa maneira. Canso da soidade e da incomprensión dos seus, de verdade que agradece ver diante de si a unha nena tan espelida, tan alegre e con esa linguaxe. O Saltón esperou a que volvese a rapaza para pagarlle. Deulle un bo agasallo, unha boa propina. A nena, como inocente que era, case chouta de alegría. E o home sorriu de tal maneira que calquera que o vise nese momento non imaxinaba que estaba a piques de introducirse de novo na soidade dos incomprendidos. Para esa existencia marchou.
