Xa sei que a diferenza entre un asubío e o silencio está no ruído. Xa sei que a nube branca que hai no alto da serra axiña se volverá negra para descargar o inferno. Xa sei que a distancia que hai no espazo e no tempo non é quen de borrar un sentimento. Xa sei que as noites de inverno son longas e os días de verán queiman as nostalxias. Sei moitas cousas que vós non creredes, como atacar naves en chamas máis alá de Orión ou como atopar unha ruliña sobre o meu ombreiro esquerdo. Hai rulas que choran para formar pingas de orballo sobre a silveira dunha ansiedade ou dun anhelo. Vin momentos que se perderán no tempo, como bágoas na chuvia. É hora de morrer. Pero quen quere morrer contemplando “Blade Runner” na meniña dos teus ollos. Quen quere morrer logo dun reencontro, dun momento que estivo, que vai e que vén por entre as estrofas dun poema. Xa sei que ninguén le sobre a metáfora dunha soidade nunha gran cidade ou sobre a filosofía duns encontros nocturnos de barrio a barrio, de casa en casa. Pero os momentos están aí, e o tempo pasa para que todo cambie ou para que todo siga igual. Hai sorrisos que quedaron conxelados no tempo. Hai silencio nun verso. Un silencio bonito. Un verso lindo.
Buscar