Un dos personaxes principais da estraña "Terra de abundancia" (2004) leva a conflito asiático ó eido da vinganza persoal, que é o mesmo que dicir que a paranoia apodérase del ata o punto de facerlle perder de vista a noción mesma de realidade, substituída por un cóctel explosivo, aínda que un pouco rexoubeiro, de prexuízos, lugares comúns e delirio. E por encima de todo, a súa actuación, que é un dos eixes principais sobre os que sosega toda a acción de "Terra de abundancia", nace do inmenso trauma colectivo que foi, e segue sendo, na sociedade americana o fatídico 11-S.
Non é pouco irónico que teña que ser un europeo (Wim Wenders)quen lembre as neuroses de seguridade e protección que semellan apropiarse de EE.UU. Ten unha graza inmensa que un personaxe como o que aquí interpreta John Diehl acabe converténdose no barómetro para xulgar os delirios de orde dunha sociedade enteira; que el sexa, co seu accionar incontrolado, a mellor denuncia emprendida polo cine sobre os excesos de protección en que caeu EE.UU.
"Terra de abundancia" é o regreso de Wenders a un cine de compromiso ético, pero tamén é máis. É, ante todo, un estado da cuestión afable, unha toma de pulso da saúde social da potencia hexemónica, un diagnóstico rodado nos lugares máis inverosímiles e menos frecuentados polo propio cine ianqui, barrios marxinais de grandes cidades, albergues de recollida de indixentes, perdidos poboados de caravanas situados no medio da nada.
Película estraña, percorrida por un sopro de humanidade deses ós que Wenders non nos tiña acostumados desde hai anos, "Terra de abundancia" débese ver como un produto atípico, unha ollada revirada, e por iso mesmo aguda e penetrante, sobre algúns dos males contemporáneos dunha sociedade paranoica, si, pero tamén capaz de amosar o mellor de si mesma nos momentos máis inesperados. Ás veces custa seguila, pero é valente, directa e posiblemente imprescindible.
