Con motivo do expolio económico duns poucos, que agora pretenden convencernos que se trata dunha crise provocada por todos nós, moitas das saídas destas vacacións de Semana Santa víronse reducidas a menos días e a unha maior improvisación. As reservas dos últimos días fan que as ofertas cheguen a manter os prezos de temporada baixa, incluindo servizos que antes había que contratar por separado. Pero vendo o panorama xeral, resolvín mergullarme na fermosa provincia luguesa, onde as casas de turismo rural son numerosas e una boa alternativa para desconectar do cansancio e ruido das ciudades. Ademáis, na ruta do chamado Camiño de Santiago (mellor sería denominalo Camiño de Prisciliano), hai moito movemento entre os turistas e as xentes dos pobos, que nos informan do patrimonio histórico e material, aínda que non sempre acrediten nel.
Todo o interior da provincia de Lugo é diferente ás demáis provincias galegas. Con tristura lembro una frase que me soltou un alumno hai algúns anos: “As vacas por aquí non pasan”; todo o contrario ao que acontece no Lugo profundo, onde resulta habitual e curioso que teñas que parar o coche para que máis de 30 vacas crucen a estrada cara a súa corte. Pois ben, pasando Monterroso chegamos a Miguel de Penas, no que topamos dous establecementos hoteleiros de prestixio: a casa do Campo e o Pazo de Lourido, ubicados nun entorno ideal para facer sendeirismo ou bicicleta. Na mesma zona hai posibilidade de visitar igrexas románicas en Palas de Rei e Vilar de Donas. Chama tamén a atención, máis ao oeste, o Castelo de Pambre (hoxe en reformas), que sobreviviu ás revoltas irmandinhas do século XV, e na mesma liña temporal, uns quilómetros ao norte, no Concello de Friol, topamos a fortaleza de San Paio de Narla. Nesta parada quero destacar a fermosura do conxunto arquitectónico, sinalando algunhas características especiais. Dependendo da Vicepresidencia primeira da Deputación de Lugo, a Fortaleza de San Paio de Narla forma parte da Rede Museística Provincial, xunto co Pazo de Tor, o Museo Provincial de Lugo e o Museo de Mar en San Cibrao (Cervo). Nun enclave privilexiado, a atención por parte dos encargados do museo é excepcional, facendo honra á riqueza patrimonial que expoñen e custodian. Na parte baixa mostran os oficios que nun tempo eran prioridade para as necesidades cotiáns: cesteiros, zoqueiros e apeiros de labranza, sen esquecer as dependencias das cabalerías e adega. Na parte alta está a cociña, na que non falta detalle, con moveis típicos, lareira, o forno do pan e até servizo hixiénico. Destacan tamén os cuartos do tear, dormitorio e salón, para continuar subindo ao máis alto da torre.
Quero deixar os meus parabéns a todos os traballadores deste museo-fortaleza de San Paio de Narla, porque animan a que os que xa estivemos teñamos ansia de topar outra hora na que voltar con outros amigos que aínda non coñecen a fermosa provincia de Lugo, as súas xentes e a súa historia.
