Opinión

Liñas paralelas

As raias vermellas do seu xersei eran paralelas como as da garabata, as do pescozo da camisa ou as rechamantes do cinto de tela que lle daba dúas voltas á cintura. Os calcetíns que vestía eran tamén de liñas de distintas cores, un tiña á vista sete liñas paralelas e o do outro pé, unha ou dúas menos. Eran bonitos e parece que falaban, aqueles calcetíns de la auténtica de ovellas de Asovega. Paralelas eran as súas pisadas e as barras coas que facía ximnasia tódolos días. Paralelas son aquelas liñas equidistantes entre si, de tal modo que por moito que se prolonguen nunca se atopan, veñen de atrás e van para o infinito, van para non se sabe onde e nunca chegarán.

Unha profesora de matemáticas, nunha escola rural, explicáballe ao estudantado as paralelas. Ensináballes unha leira arada con regos rectos de punta a punta, dunha estrema a outra, sen xuntarse e sen separarse, gardando a distancia, en paralelo un do outro. Nunca rematan e non paran, seguen marcando unha liña imaxinaria no espazo,  fóra da leira, atravesando montañas e valados. Se se plantaran, dous regos de patacas darían colleita para a humanidade e os nosos labregos irían sachar ao infinito. Mentres tanto seguen no abismo e, como di o refrán, un abismo chama a outro.

As contornas das baldosas cadradas, as raias do chan das beirarrúas e as raias dos cadernos son paralelas, igual que as liñas que está vostede lendo, os cables de alta tensión que transportan a enerxía dende os embalses galegos ata o transformador que a reparte, casa por casa, e as ringleiras de castiñeiros ben plantados. Estamos entre paralelas atados, con limitadas posibilidades de movemento. Entre liñas estamos. Liñas horizontais, verticais, oblicuas, prohibidas e tortas, retorcidas como o pensamento de moitos políticos, que vai de boca en boca, de mitin en mitin, de pantalla en pantalla e de arenga aquí e acolá. As mensaxes dos políticos deben ser tamén paralelas, non se atopan nunca, ningunha vez, nunca xamais. 

Liñas que non se poden traspasar, que se perpetúan no tempo e na historia para marcar as diferenzas. Liñas divisorias, algunha, como a que separa a loucura da cordura, ben delgada. E nós? Cada un de nós, un punto na ringleira da humanidade que pintan e lanzan  en liña recta cara o final. Como di a Tía Manuela, paralelas para todos e para todo, dende o principio ata o infinito.
 

Te puede interesar