Opinión

Os 90 talentos da segunda de Moura

Enchíase de xente o noso bar mentres fervía una pota de caldo ó lume do fogar. E cando chegaba o papá de traballar se había ganas de festa collían os homes a acordeón e colgábanllo ó lombo pois sabían que el non lle dicía nunca que non. Veña logo! E o noso pequeno mundo -onde medrábamos todos sen darnos conta- enchíase de felicidade. Eras ti quen servía cada mesa coa túa dozura e gracia, a que sempre tiñas algo que picar no mostrador, a que facías de non sei qué xeito aquel café que sempre sabía a pouco. Co teu trapiño limpo limpando sobre o limpo… Co teu donaire ó danzar, chiscábaslle un ollo ó papá e cantábaslle en alto o estribillo da canción. Sempre fuches a súa musa, a súa “bonita”. Se caía o viño na mesa era alegría, se nos tiña o moquillo o can faceríaslle ponches ata salvalo, se chamaban a este noso teléfono público cunha mala nova, irías ti a dicilo porque “estas son cousas moi delicadas”. 

Cada Nadal facías un paquetiño de chourizos para quen “nós sabemos”e mentres o envolvías mirábasme coas mans dereitas e pedíaslle a Deus con bágoas nos ollos que nunca ós teus fillos nos faltara de nada. Querías que che lera as miñas redaccións e que o remate deixara algo no aire que fora moi bonito. Querías que fora contigo á fonte lavar… e falábasme de mín, “dunha nena que teño” coma se eu fora outra lavandeira feita e dereita coma ti, á vez que eu ía soñando con todo o que ti me proxectabas. Alí, podíasenos ocorrer un verso para a Virxe para recitar no maio. E tamén decidías que tiñamos que pintar o bar. A miña habitación da cor que eu quixera… Eu ben sabía que acabaríamos as dúas cheas de pintura con pencas e a lunares na cara e no pelo, cheas de coloríns, como se a nosa casa fora o arco da vella e o sol irradiase luces vibrantes ó chocar coa túa alegría. 

Eras una gran mestra. Quen tiña un mal momento atopou en ti una psicóloga. Quen casou, bautizou ou enterrou ós seus seres queridos tivo na Igrexa de Moura a voz máis cálida e anxelical que pudo imaxinar. Xa lle levaras o almorzó á cama á avoa e agora chegou a sra. María que ven poñer a inxección, déronlle para oito días por un catarro mal curado. Métela na cociña e vaslle preguntando “en que nádega nos toca hoxe?” Cando saes xa vés cun plato de orellas de pincho para todos. E nestes máxicos momentos parece que chega ante nós Dulcinea del Toboso. 

Noventa talentos, noventa anos nos que non se pode dar máis. Doce e incansable coidadora do teu home e amorosa centinela dos teus netos. Así nos dás todo o teu amor ós fillos por diferentes camiños pero sempre chegando ó mesmo lugar. Contigo sempre ferve a pota do lume do fogar. A grandeza do teu ser fai que brilles cada vez máis para nós, mamá… E brillarás.

Te puede interesar