Aque se debe este aire alegre con esa música de fondo entre falar e cantar, leal Sancho?
-Son os nenos, meu señor, os nenos que xogando están desfrutando das súas vacacións e lanzan o seu rechouchío polo pobo enteiro.
-Os nenos, leal Sancho, son a esperanza do mundo, cachorriños de home, proxectos que de facerse con bo barro e boa man poden converterse en fermosa peza tallada. Pero… oh! de aquel que en vez de facer, desfai, porque torcer aquelo que ía ser dereito e grande e facelo pequeño é un delito…!
-Que me di, meu señor? E se é de raza pequena e non medra máis… quen ten culpa, onde está o delito, vuesa mercede?
-Non falo desas medras das pernas, esas que se miden dende a cabeza ós pés. Falo da altura verdadeira, da que vai dende a fronte cara arriba, esa que fai -coa boa crianza- dun cativo unha insigne criatura. Coma ti, nobre Sancho, que co meu amparo serás gobernador da túa Insula. Vide aquí, pequeniños, que falar quero convosco. Eu son o nobre fidalgo Don Quixote que ando desfacendo “entuertos” e buscando aventuras aínda que en moitas ocasións coñezo tamén a desventura. Mirade como se alegra Rocinante ó vervos, como lle brillan os ollos coa vosa mera presencia.
-Mera presencia só, non é, meu señor, que lle brillan polas mazorcas de millo que está papando, que estes nenos ademáis de xenerosos son agudos coma raios e souberon contarlle as costelas a Rocinante que tiña unha fame canina e que non se alimenta do aire.
-Oh, Sancho! Ben dis. Que dozura de meniños, que amabilidade compartindo merendas.
-A min déronme nocilla, señor… que manxar! Comida de deuses.
-Deuses son eles, pequenos anxos, celestiais presencias que nos indican que seguimos no camino recto… pero ah!, nobre escudeiro, que acontece? Por que veñen correndo cara nós con ese pau longo que levanta o líder da manada, desafiante… Anxos e deuses non, Sancho, un día máis é un encantamento. Con ese látigo ríxido indican que queren batalla… destruirnos… Oh, Sancho, fuxamos!
-Non fuxa, señor Don Quixote. Nada debe temer! –berroulle un neno que tocaba a frauta desfrutando da súa soedade- non é un látigo para flaxelalo, é un pau para facer un retrato, un selfie con vostede, nobre Fidalgo. Estamos encantados de que voltase vuesa mercede por estes lares e queremos inmortalizar o momento.
-Inmortalizar! Oh criatura acariñada pola Musa da música. Claro que quero inmortalizarme contigo, dozura sen par! Preparémonos pois para o selfie en cuestión… E ti, leal Sancho, acicálame as barbas se é menester que debe quedar constancia da miña clase natural.
-Dicimos “patata” e agora “trintraetrés” -indican os nenos-.
-Oh, fermosa Dulcinea… Non preciso eu inventos do século XXI para que o teu amor sexa inmortal en mín. Sancho, di “trintaetrés” para sair ben na foto.
-Non sei porque, meu señor, pero prefiro dicir “pataca”.
-Sancho… Sancho… vaime levar tempo pulirte!
