Olusco e fusco debuxaba as siluetas de Don Quixote e Sancho subindo, ó lombo dos seus cabalos, polo Alto do Rego, dirixíndose ás Mámoas de Moura. Alí detivéronse e observaron os penedos e as montañas ó lonxe.
-Estamos entre dous mundos, Sancho.
-Sempre o estamos, nobre fidalgo. Vuesa mercede no seu mundo existencial de ideais e fantasía, i eu liado, mentres me roxen as tripas, neste meu real acontecer.
-Refírome, Sancho, ós dous pedazos de mundo que ante os nosos ollos se presenta: Ourense e Lugo separados polo río Sil, nesta terra chamada Moura que garda o seu misterio, beleza que cautiva, nas pedras e nas fontes…
-E nas xentes. Recorde vuesa mercede que ben nos teñen tratado.
-Certo Sancho, pero xa sabes que agora que remata o ano adicado a Cervantes, é mester ir deixando estes lares da Ribeira Sacra e voltar ó noso. Que xa sabes que viñemos por darlle gusto á rapaciña que quixo traernos aquí.
-É teimuda e decidida…, digna seguidora do meu linaxe, os Sánchez, así que por ben dada damos esta andaina, non?
-Non me fales de andainas, leal amigo, e desfrutemos do lecer na taberna máis entrañable de tódolos tempos, onde o acordeón impón o seu son e o sorriso e o brillo da taberneira iluminan a estancia. Alí repousaremos e festexaremos as festas do Nadal con esta familia de artistas, antes de dicirlle adeus a este noso vello ano.
-Teño tantas lembranzas, tan bos recordos que se o penso… non me vou!
-Ninguén coma os galegos contaxia a morriña, Sancho, e ti xa vexo que fuches abducido por este poder galaico que non deixa abandonar esta Terra sen chorar. Pero a pesares de eso, voltar habemos, ti coa túa dona i eu ó sono de Breogán… quero dicir… ó sono eterno no que me perdía antes de que esta rapaza me espertara coa súa ansiosa petición. Pois nada debe negárselle ós poetas nin ós amantes, lembra esto, Sancho.
-Lembro, lembro. Tamén lembro aquelas sardiñas e chourizos do magosto, as castañas asadas e os ourizos que ben me picaron no cu cando cain no souto dos castiñeiros centenarios, os cogomelos…
-En fin Sancho, as excelencias desta Terra sen par. Oh ti, miña sen par taberneira…!
-Don Quixote… e logo a sen par non é a do Toboso?
-Nesta ocasión non, Sancho. A sen par é a musa do acordeonista, quen lle dera a Dulcinea ter o brillo dos seus ollos, a gracia do seu donaire, os bucles do seu cabelo. Namoreime da Moura, da fermosa fada que habita estes lares.
-Entón a “sen par” xa ten par. Ou son dúas “senpares”, como é o conto?
-A espírito da fada Moura encheume de tal xeito, que me volveu á razón, e vexo todo tal cal é, Sancho. Vivamos, comamos e bebamos, que hei botar unha peza con esa dama que tanto me remira.
-Síntoo falar e non recoñezo a vuesa mercede. Fada, maga ou encantamento doutra cautivadora criatura!
-Feliz Nadal, leal escudeiro. Vivamos o aquí e agora, que no próximo episodio partir habemos. Así que como di esta xente: “Come e bebe e ponte gordo/ e cando te chamen faite xordo”. Brindemos pola Vida e tiremos coas espadas que hoxe é noite de paz e de baile. E vas ver ti, Sancho, como este corpo que librou mil batallas tamén sabe bailar ó ritmo da Marimorena.
-Este si que é un feitizo abduci…. “adoecido” ou como lle chamara…. vuesa mercede?
