Vai uns días, navegando por internet, encontreime cunha páxina que titulaba con letras de gran tamaño: “5 Cuentos para trabajar (sic) los miedos infantiles”. Advertindo, xa no texto, que ata os seis anos hai nenos que corren perigo de pasar moito medo. “Pero afortunadamente (segundo os autores do artigo) para gestionar ese peligro disponemos de recursos muy útiles para que el niño se pueda enfrentar a él”. Entre eles, curiosamente, a través dos contos de medo. Recomendando, para ó caso, os seguintes libros: “Hay un monstruo en la oscuridad”, “Yo mataré monstruos por ti”, “Donde viven los monstruos”, “Tragasueños” e “A todos los monstruos les da miedo la oscuridad”.
Sendo así, tampouco ían moi desencamiñadas as nais que lles cantaban ós fillos aquel poema tan ameazador: “Duérmete niño, duérmete ya, que viene el coco y te comerá”. E o mesmo pasaba con esa fermosa canción latino-americana que cantaron, entre outros, Víctor Jara, Mercedes Sosa e Atahualpa Yupanqui: ”Duerme, duerme negrito / que tu mama está en el campo / trabajando duramente… Y si negro no duerme / viene el diablo blanco / y ¡zas!, le come la patita”. E tamén, cancións de por aquí: “Este meniño que teño no colo / chámanlle Xan, Benito e Manolo / Deus que mo deu que o leve logo / pra non andar con atrancos no colo”. Ou, “Durme meniño / que aí ven o cocón / a levar o neno / que non durme non”.
Finalmente, seguindo na mesma liña, ¿que mellor antídoto para combater o medo que o propio medo que encerraban os clásicos contos de terror? Cun lobo que comía á Carrapuchiña e á súa avoa (no conto “Carrapuchiña vermella”). “Se non estás calada, métoche o coitelo na barriga”, dixéralle a xefa dos bandidos a Gerda (no conto “A raiña das neves”). Unha madrasta cruel e dúas irmáns envexosas que maltrataban a diario a irmá máis pequena (“A Cincenta”). Griselda casou cun príncipe que odiaba ás mulleres; dende o primeiro día comezou a maltratala. E sempre dicía a coita: “el non o fai por mal” (“Griselda”). A pobre muller roubara unhas nabizas na horta dunha bruxa terrorífica; que como castigo encerrouna nunha torre durante dez anos (do conto “Nabiza”). Un lobo, con engano, matou a seis cabritiños; tan só se salvou o máis pequeno (de “Os sete cabritiños e o lobo”). O propio Peter cortoulle unha man ó Capitán Garfo, e botoulla a un crocodilo (“Peter Pan”). Un deus demoño de aspecto horrible (sete cabezas) raptou a Sitá, esposa de Rama (do conto, non moi infantil, “Rabana”). Os pais, leñadores, abandonaron ós setes fillos nun bosque; e ós que pronto capturaría un ogro perverso (“Pulgarciño”). Un príncipe malvado quería enganar á máis pequena das irmás; pero como non o conseguía meteuna nun tonel cheo de cravos e de coitelos (“A princesa Picariña”). A bruxa máis popular e odiosa dos contos rusos; todos os seus dentes eran cabeiros para esnaquizar mellor ás súas vítimas (“Baba Iaga”). Unha raíña, que competía en beleza con Branca Neves, mandoulle ós seus criados que a levaran ó bosque e a mataran (“Brancaneves e os 7 ananiños”). Por non falar de “A bela durminte do bosque”, de “Barba Azul”, do “Irmán e hirmanciña”, de “O acendedor de isca”, de “O frautista de Hamelin”, de “Rulán e Ludmila”... e tantos outros.
Por ir rematando, e con independencia do que pense cada quen, recomendaría a lectura do libro “Psicoanálisis de los cuentos de hadas” do vienés Bruno Bettelheim (1903-1990).
