Xa estou farto destas festas! Farto! Me entendes? Non vexo o día en que rematen e todo volva a ser normal. Que lle den ás paparotas, aos lerchos, aos langráns e á nai que paríu a todo demo. Quero estar tranquilo xa! Entendedes todos?”. Venía así Milinho hablando solo por la Plaza del Hierro, malhumorado, con andar tembloroso y el viejo bastón como con vida propia, tanto que en uno de esos aspavientos se le enredó entre sus huesudas piernas trastabillándose, y se fue de bruces contra un escaparate de una tienda de ultramarinos que tenía colgada una cachucha de cerdo, que le miraba así, sonriente, como solo lo saben hacer las cachuchas de los escaparates de las tiendas de toda la vida, y regalan su mejor sonrisa a los curiosos pidiendo indulto... “E ti que estás mirando, porco do carallo? Ri, ri, que xa verás que quentiño vas estar de aquí a pouco tempo. Mira para alá ou! Ai, miña nai, vaia golpe que me dei no nariz, maldito caxato!”. “Pero Milincho, outra vez montando barullo pola rúa, barallocas? E que non podes estar tranqiliño nin polo Nadal? -le dijo su amigo Ezequiel, que se le encontró de frente cuando iba para su casa cargado con las viandas para la cena de Nochebuena-; eu non sei que mal fixen nesta vida para ter que aturarche, dígocho en serio. Non cres que…?” “Cala, Zequiel -le interrumpió Milincho-, non me toques o birimbao eh? Nin me fales do Nadal, nin de ceas, nin de esa merda toda. Ata as orellas me tedes!
Ezequiel estuvo a punto de dejarlo allí solo con su mala leche, pero al verlo quejumbroso, con la nariz roja e hinchada y la boina mal calada, que parecía un espantallo, se compadeció de él y se preparó para aguantar una más de las surrealistas narraciones a que su amigo lo tenía acostumbrado. Y así, armándose de paciencia, le preguntó qué le pesaba:
-Pois vouche contar, Zequiel. Xa teño que estar caladiño estes días porque á dona, eh? á Maruxa déuselle por convidar este ano a toda a súa parentela para a cea de Noiteboa, que a miña casa vai parecer unha fonda, cago no demo, ata veñen uns curmáns dela de Barcelona, uns señoritos, ela é unha lareta e él un estirao que mira por riba do ombreiro, coma se non fósemos de clase suficiente para el, eso sí, ¡carallo!, ben que leva despois para alá chourizos, touciño e androllas. A eso non lle fai ascos o raposerio ese. Nin o viño da cea paga!, que xa me deixou a libreta con catro cadelas e aínda non merquei os reis para os netos. Ti viches?
-Pero Milincho, home, un pouco de sentidiño, son unhas festas especiais e tes que respetar á familia da Maruxa, non che queda outra. Pero polo menos tiveches hoxe a comida dos que xogades ao subastao, non é así? Aí seguro que…
-Cala, caaalaaaa… non me fagas falar desa trapallada. Mira que llo dixen ao que se encargou do menú: Non fagades experimentos, que o masterchef ese fai mouto dano, ide ao seguro, deixádevos de caralladas e pedide unha empanada e despois un bo cocido, Ribeiro, bica e licor café, como facemos todos os anos. Pois nada, o Vicente empeñouse este ano en modernidades e cagouna, que si esfericacións…, que si espumas de erizos do mar, que si deconstrucións, ceviches (Ti viches?) que na miña vida ouvira, e todos cunha fame ao rematar que nin dios. E non che digo o que pagamos por esos pratiños…que por ese prezo me vou a unha mariscaría e polo menos quédome como un señor. Entendes ahora, Zequiel, por qué vou como vou?
-A verdade é que visto así -le respondió su amigo-non che falta razón. Anda, ven aquí e dáme un abrazo, amigo meu. Deséxoche o mellor para ti e os teus. Sabes que che quero moito. E non te enfades que os reis non che van traer nada.
Y allí se fueron los dos. Deseándose lo mejor. Como yo se lo deseo ahora a ustedes. Felices Fiestas.
