Opinión

As cousas sinxelas

A hí vienen los dos. Se les distingue a distancia; sus andares, gestos y aspavientos son inconfundibles. Zequiel y Milincho, mis adorados filósofos callejeros. Su sabiduría, más que de las letras —escasas en su vida por aquello de que tuvieron que ganarse el mendrugo de pan ya desde corta edad—, bebe del paso de la edad, pues el diablo es sabio por ser viejo más que diablo, y del atávico instinto para preguntarse por el porqué de las cosas y dar respuesta a lo que parece ausente de lógica. Los veo de lejos, enzarzados en charla apasionada, pues la mesura rara vez prepondera en sus circunloquios. Aunque, eso les honra, al final acaban fundidos en un abrazo no obstante sus diferencias, pues ellos saben que no deben existir ideas que estropeen lazos de sangre o amistad. Doy por sentado que, como últimamente no se habla de otra cosa por aquí y acullá, vienen enzarzados en lo de la soberanía territorial; y uno, que va saturado de tanta tertulia, tanto análisis sesudo de politólogos, sociólogos y entendidos del todo y nada; uno, que entre tanta onomatopeya pronunciada insistentemente  —CUP, CAT, POT—, acaba cayendo en barrabasadas lingüísticas al hablar del tema catalán (menos peligrosas, sin duda, que los delirios ideológicos y mesiánicos), no duda en acercarse a estos «pensadores vellos» para saber de primera mano lo que vienen contándose con tanta intensidad. Se lo traslado del modo más fidedigno que ahora me es posible:

—España desfaixe, Zequiel, cajindiola! Non sei que vai a ser de nós. Estamos preto dunha guerra civil. E sabes o que ocorre nas guerras, e sobre todo despois delas. Que o vin cos meus ollos! —se los señalaba al tiempo que los abría tanto, tanto, que casi se les salían de las órbitas—. Ai,  Zequiel, ai, ai, ai…

— Pero Milincho, carallo, e segues co mesmo! Deixa de falar de guerras nin cousas parecidas! Xa están os ánimos bastantes quentes como para que veñas ti de visionario do inferno. Non viches o que pasou o outro día? Ao final non houbo declaración de independencia nin nada. Bueno algo houbo, a verdade sea dita, pero…

— Aí, aí quería chegar eu, cacholán, que parece que vas parvo! — levantó las dos manos como pidiendo perdón por lo inevitable, según él, del calificativo—; aquelo parecía unha conversa de tolos: «que dixeches ou que deixaches de dicir; que non sei de que me falas, que me contestes dunha vez, que por que o queres saber, que me contestes xa, que como che pos por nada, home, pois depende, pois depende de que, pois de  nada…». E así estamos agora, Zequiel, carallo da vella boina, sin saber como rematará todo isto.  E despois falan de nós os galegos. Iamos ser nós…

— Xa xaíu o outro! E supoño, Milincho, ti que sabes de todo, que ías ¨solucionar esto nun par de días, non e así? Con esa paciencia que ti tes e ese xenio tan tépedo, que á mínima discutes por todo —le contestó el amigo con sorna.

— Vouche decir una cousa, eh? Eu collía ao Puigdemont ese, eh?, traíao para aquí, sentábao nunha mesa cun bo cocido, unha boa botella de licoreta, a bica da Maruxa, e antes de empezar a cantar o «miudiño» preguntaríalle: pero ti cres que merece a pena saír desde paraíso, choricas? 

— Coido que as cousas non son tan sinxelas, Milincho; non vas arranxar este problema ao redor dunha boa mesa.  Oxalá fose así de fácil…

— Claro que non, mais será mellor eso que xogar ao agocho como un par de rapaces mentres o resto andamos a velas vir un día sí e outro tamén…
No me quedó claro en qué acabó su diálogo. Ni el de los políticos, ni el de los filósofos.

Te puede interesar