Vale, é verdade, esta semana fixo un frío de moito nabizo, pero tamén coincidirán conmigo que esto do frío, da calor ou das cicloxéneses explosivas dalle moita audiencia ás canles de televisión, que en non poucas ocasións mesmo superan ao tempo que lle dedican ao fútbol, que xa é dicir.
A moitos de nós sonnos ben familiares esas imaxes, ben propias por certo deste mes de xaneiro no que andamos, e nas que a moitos xornalistas mesmo lles toca aparecer estoicamente empapados de auga ou neve, ¡que necesidade haberá!, para relatarnos que en Navacerrada ou en Jaca están tiritando. E falo de Jaca por ser a vila aragonesa onde fixen os meus primeiros, e únicos, “pinitos” ou “piñeirazos” na súa pista de xeo, na que pasei máis tempo no chan que sobre as coitelas dos patíns. Daquelas, e algúns anos antes, ninguén se estrañaba de que a fonte da Barreira de Allariz ou unha parte do ría Arnoia ao seu paso pola Acearrica aparecesen conxelados. Os nenos xogabamos a facer perigosos equilibrios sobre o xeo ou a tirar enormes pedras por ver de escachar o carambelo, auténticos pirulís sen sabor que máis dun rapaz substituía polos que costaban unha peseta na dulcería do Perillo, lambetada reservada aos domingos, xunto cos cartuchos de cacahuetes do Bar do Alejandro á hora de “Bonanza”.
E os nenos da época xogabamos a “Bonanza”, ao “Virginiano” ou a “Perdidos en el Espacio”, o mesmo que seguiamos rompendo punteiras de zapatos xogando ao fútbol no adro de San Benito por moita xeada que caera a noite anterior, e non sabiamos nada de vagas de frío siberiano nin cousas polo estilo; de Siberia soamente sabiamos algo polos mapas da escola de Don Adriano Culebras, de que estaba en Rusia e que tiña moita “tundra”. E se ás oito da mañá, cando colliamos o “Villalón” para ir estudar aos Maristas, corría un corisco que conxelaba ata o pensamento pois poñiamos a bufanda pola cabeza ou os socorridos “pasamontañas”, enfundabamos os guantes que nos trouxeran os Reis Magos e botabamos unha carreiriña Portelo abaixo para chegar antes á “Palentina”, onde agardabamos por aquel renqueante autobús que viña de Maceda e que nos levaba e traía cada día por unha estrada chea de curvas, á que ninguén se preocupaba de botarlle un chisco de sal nin cousas polo estilo.
E ao chegar á rúa ourensa de Doctor Fleming outra carreiriña cara Bedolla e así combater a eterna néboa que cubría a capital cada vez que o anticiclón das Azores, do que eu nunca escoitara falar, facía que noutros lugares brillase o sol. E xa nin lles conto cando previamente a isto cursei un ano de estudos no Seminario Menor; alí a friaxe daquel patio de xogos era das que non se esquecen con facilidade, e debía de formar parte do “ora et labora” que cal regra benedictina se aplicaba á nosa formación. Eu creo que nunca tiven sabañóns, ou polo menos non o recordo, pero era moi frecuente ver esas frieiras nas mans, pés e orellas dos máis pequenos.
Neses tempos da nenez, e de sabas quentadas a golpe de bolsas de auga fervendo antes da chegada das milagreiras “mantas eléctricas”, era marabilloso chegar á casa para poñerse ao quente diante da “Agni” ou da “Superser” mentres a televisión nos engaiolaba con “Viaje al fondo del Mar”. Daquelas “¿quen dicía frío?”
