Estamos case non outono dás nosas vidas, pero para mín ti sempre estarás na primaveira. Ti, mentras vivas, mentras alentes sempre serás ese faro que, aínda que non o pareza, xamáis esmorecerá para un corazón tan falto de luz que é o meu. Esa lámpada que es ti, ese facho de luz que tanto me fai sofrer, porque estás tan preto e o mesmo tempo ficas tan lonxe, que teño medo ata de que alguen se achegue, te namore e perderte.
Non te decatas que para mín sempre serás esa fror que nunca perde a súa frescura cal verxel, que nas mañanciñas do alto verán, que acariñada polas pingas de orballo, reloces cos primeiros raios de sol que mesmamente semellas salpicada de ouro e prata, reflectidos na túa face e cabelo dándoche ise ar de deusa mitoloxica cal Afrodita.
Non sabes que soio, eu, desexo estar o teu carón, compartir contigo aquilo que ti queiras compartir; estar á tua veira para poder fitarte sen ter que facelo as agachadas; poder escoitar as túas verbas e, como non, encherme do teu sorriso, ise sorriso que tanto, tanto me prendeu. E quero sofrer tamén cando ti sofras; ardo, amada miña, por estar o teu carón cando te anoxas, porque cando iso acontece semella que a túa beleza estoura reflectindo a túa fermosura arredor daqueles máis preto de ti que, por desgraza, entre eles non estou eu.
Non sabes que soio, eu, desexo estar o teu carón, compartir contigo aquilo que ti queiras compartir; estar á tua veira para poder fitarte sen ter que facelo as agachadas; poder escoitar as túas verbas e, como non, encherme do teu sorriso, ise sorriso que tanto, tanto me prendeu. E quero sofrer tamén cando ti sofras; ardo, amada miña, por estar o teu carón cando te anoxas, porque cando iso acontece semella que a túa beleza estoura reflectindo a túa fermosura arredor daqueles máis preto de ti que, por desgraza, entre eles non estou eu.
