Ó mellor non todo vai a peor

Dicía Torres Villarroel de si mesmo que era “derrengado de las melancolías, apóstata de las seriedades y hereje de los disgustos, y, con todo eso, sueño mortajas, precitos, condenaciones, ataúdes y diablos, y me son tan familiares las tristezas que se acuestan conmigo”. Deixouno dito así en “Barca de Aqueronte, residencia infernal de Plutón, sueño moral, trasladado de la fantasía al papel”. Acordeime del, de Torres Villarroel, logo de que o derradeiro domingo de abril disfrutara na miña casa da visita de Tom Harrington.

O profesor Harrington, xubilado dos seus deberes docentes a unha idade prudente, é moito máis novo ca min e moito máis sabio. Visto o visto e, senón coñecido si intuído o destino dos estudios universitarios, decidiu unha xubilación anticipada respectuosa cos seus ingresos económicos mensuais e, tal dito, tal feito. No meu entorno o que abonda son docentes con feitos ou con desexos tales coma os de Harrington.

Falar del con todo isto como argumento de fondo foi o que me recordou a Don Diego de Torres Villarroel e me levou a fisgar nos libros a ver que encontraba da súa autoría. A primeira frase coa que tropecei foi a que deixei citada no primeiro parágrafo de hoxe. Relacioneina, de contado e cando menos sen ningún sentido aparente, coa longa conversa mantida con Tom Harrington a cerca da realidade actual e da realidade que agarda polos nosos fillos a pouco que todo siga polo camiño que vai.

Non crean que foi unha conversa de vellos. Os dous somos conscientes de que somos seres que viviron tempos de privilexio e non foi outra certeza, máis ca que depara a observación da realidade actual, que non fose a do futuro que agarda polos nosos fillos: Educariámolos ben? Fariámolo educadamente inducíndoos ó coñecemento e respecto das Humanidades hoxe tan en declive que, de aquí a pouco, han resultar punto menos que inservíbeis, cando non prexudiciais? Debeu ser o ton derrotista que me invadiu, logo destas consideracións, o que me levou a buscar na mesta silveira do pensamento vital do escritor morto no 1770, cando a Inquisición española cencenaba de raíz calquera aproximación ó pensamento europeo dominante.

Penseino así ó bater co termo “precito” que nunca tal ouvira en toda a miña vida. Axiña o busquei no dicionario de María Moliner e alí non o atopei. Recorrín entón ó “Tesoro de la lengua castellana o española” de Sebastián de Covarrubias e tampouco non atopei nada. Acabei por dárlle ás teclas do ordenador e por saber, grazas a Google, que precito significa condenado ás penas do inferno. Tómenmo a broma, pero o feito de atopar en Google o significado de tal palabra, alumeoume cunha luceciña de esperanza. Ó millor o mundo que nos agarda non é tan fúnebre, tan lúgubre como ás veces damos en pensar; quen non estea o mundo tan condenado ás penas do inferno como algúns imaxinamos.

Te puede interesar
Más en Cartas al director