Non sabes cándo nin cómo contalo. Esperas a esa reunión familiar e de amigps para 'armarte de valor' e dicirnos coa voz entrecortada que te vas. Os/as que nos quedamos sometémoste a un interrogatorio buscando ese rincón de esperanza que te reteña ao noso lado, pero debes saber que hai meses que temos claro que a única saída que che queda é traspasar esa odiosa porta de embarque. Non eres o primeiro, entre os miles de mozos e mozas que tomaron esa decisión nos últimos anos, todos temos algún compañeiro ou compañeira de facultade, veciño ou amigo.
Mentres empaquetas o teu talento e sonos sen cumprir, sentes o peso deste maldito Goberno axudándote a pechar as maletas coa súa falta de respostas ante a desesperación que sintes, con eufemismos como mobilidade exterior que intentan maquillar o drama da partida. Reforzas a túa decisión ao escoitar no telexornal que máis da metade dos mozos e mozas do noso país están en paro, que o descenso dun 31% no orzamento de I+D+i dende a chegada de Rajoy á Moncloa está provocando a fuga das nosas mentes máis brillantes a centros de investigación estranxeiros.
Os días previos a marchar afánaste en mandarnos unha mensaxe tranquilizadora repetindo a todas horas que ésta é unha boa oportunidade para ti, pero no fondo non podes evitar sentir que o teu país che fallou. Os/as que nos quedamos formamos parte tamén dese fracaso, pois a nosa contribución a túa educación, a poñer os cementos do que tiña que ser un futuro prometedor, a encherte de ilusións que hai meses que se romperon, desmorónanse coa túa partida deixando esta terra sedenta do teu talento. Apretamos a mandíbula e debuxamos un falso sorriso de aparente calma mentres camiñamos desorientados polos corredores do aeroporto. Preguntámosche se levas todo, comentamos o tempo que vai nesa cidade de nome impronunciable, ou sacamos calquer outra estúpida conversa con tal de non falar de que se acerca a despedida.
Miras nervioso o reloxio, sabemos que chegou o momento. As interminables apertas coas miradas arrastradas polo chan transfórmanse ao verte marchar en bágoas que levan días contidas. Dóenos e carcómenos por dentro que non vaias a formar parte do noso presente, pero cada mañá cando saltemos da cama, transformaremos ese eco que reina nos laboratorios, a cadeira vacía á hora de comer, os cafés que non compartiremos, en mobilizarnos para berrarlle con forza a este Goberno de sordos, que senón son capaces de traerte de volta e evitar que moitos outros teñan que marchar, deberían ir pensando en facer as maletas.
Os días previos a marchar afánaste en mandarnos unha mensaxe tranquilizadora repetindo a todas horas que ésta é unha boa oportunidade para ti, pero no fondo non podes evitar sentir que o teu país che fallou. Os/as que nos quedamos formamos parte tamén dese fracaso, pois a nosa contribución a túa educación, a poñer os cementos do que tiña que ser un futuro prometedor, a encherte de ilusións que hai meses que se romperon, desmorónanse coa túa partida deixando esta terra sedenta do teu talento. Apretamos a mandíbula e debuxamos un falso sorriso de aparente calma mentres camiñamos desorientados polos corredores do aeroporto. Preguntámosche se levas todo, comentamos o tempo que vai nesa cidade de nome impronunciable, ou sacamos calquer outra estúpida conversa con tal de non falar de que se acerca a despedida.
Miras nervioso o reloxio, sabemos que chegou o momento. As interminables apertas coas miradas arrastradas polo chan transfórmanse ao verte marchar en bágoas que levan días contidas. Dóenos e carcómenos por dentro que non vaias a formar parte do noso presente, pero cada mañá cando saltemos da cama, transformaremos ese eco que reina nos laboratorios, a cadeira vacía á hora de comer, os cafés que non compartiremos, en mobilizarnos para berrarlle con forza a este Goberno de sordos, que senón son capaces de traerte de volta e evitar que moitos outros teñan que marchar, deberían ir pensando en facer as maletas.
