“Vilamoure" con Irving Penn

Ou de como Xosé atopou a inspiración nun libro, da que saíu un cadro, e anos despois desa acción, botoulle unha interesada mirada e transformouno. Xurdiu así unha obra de secuencia vilamouriana. O artista traballa dende un impulso consciente a idea. Nela privilexia a rapidez a fin de aproveitar o impulso inicial, polo que dende unha técnica abocetada resolve o principal do volume da peza. Antes resolve o retrato con minuciosidade, neste caso o de Irving Penn, cunha faciana de cando era novo, que o artista da fotografía nado en New Jersey-EE.UU. en 1917, viviu até 2009. Nun corpo achaparrado cuberto por un curto vestido feminino, está sobre un piar de pé e calcetíns baixos. Eis a súa unha representación dun grande da moda cunha chiscadela irónica, e con retranca. Todo cunha austera bicromía de tons grises. Así o fixo un día dende o gran libro-catálogo dos artistas da editorial alemá Taschen, empresa hercúlea xurdida a comezos de 2006, retratos imaxinarios en B/N. E agora, para o proxecto expositivo no “Espazo de Arte RV” da rúa do Paseo do empresario-modisto ourensán Roberto Mariño recolle ao grande fotógrafo de Vogue ao que engade o recorte dunha foto súa, “muller bañándose”, que será o centro expandido da mostra nas que o mestre norteamericano é o pivote ou ancora. Nacen así as vinte e oito obras, que amosan un plano-secuencia do seu interese por explotar as distintas variantes cromáticas e de texturas do tema. Con elas enche a principal parede do recuncho expositivo. Mais o resultado final non é todo de agora: O Vilamoure é fiel á súa praxe pois hai catro variantes xa de 2002, que retoma tres anos despois con outras cinco máis. O conxunto durmiu até comezos do noso ano, retomándoo Xosé xa co ollo posto nos límites da sala, con dezanove variantes máis. Desta volta engadiulle a algunhas os fondos terrosos das Médulas do Bierzo leonés, as antigas minas romanas de ouro, viaxe seminal no que aproveitou os barros para outros proxectos... Velaquí pois o staccato vilamouriano, cos cadros sen elementos de separación temporal respecto da súa creación, co que semella unha fervenza de fluxo continuo. Eis, por outro lado, a demostración do aserto de que a arte, dende fai décadas, é sobre todo historia da arte. Xosé Rodríguez González (n.1967), o inquedo artista de Vilamoure na bocarribeira do Barbantiño, do que toma o nome artístico, privilexia a mirada e gusta das dialécticas. Nas súas pescudas adoita utilizar os Media, as revistas dominicais con entrevistas ou reportaxes que se completan con imaxes. Son como unha axenda visual de estímulos para utilizar ao seu xeito, acción completada de reflexión e lecturas. Consegue así uns interesados diálogos multe-disciplinarios entre eles. A mestría de Irving Penn, co centro na fotografía de moda, é tal que reborda o campo espallándose na publicidade e o documentalismo. As series de nús, os bodegóns e os retratos, dende Giorgio de Chirico a Picasso, Duchamp, Cocteau ou Truman Capote, falan da súa curiosidade e sede de experimentación, tan admirable como a do Xosé.