A cuarta persoa

Xa na segunda edición, dicir iso en poesía, onde a primeira pode durar moito tempo até finar no faiado, bato cun libro de Vicente Luis Mora, na condición de antólogo e prologuista (de fondo: poucos veces atopei un proemio tan razonado) que recolle dazanove poetas en español (un en vasco, Rikardo Arregi, outro en catalán, Melcion Mateu e a nosa María do Cebreiro). Todos nados entre 1960 e 1980, o que proxecta un abano amplo de maneiras. Que poderíamos definir como poesía da diferencia, ao menos diversa da baseada na tradición (esa que segundo a “boutade” d´orsiana di que en caso contrario é plaxio). O título da escolma fala desa persoa verbal exisentes en certos tribos americanas Acontece que as andanadas do prólogo de Mora, hainas, van sobre todo contra dos poetas da nova sentimentalide, os confesionais ou, de paso, contra dos profesores, ensino medio, universidade, que non fan senón ecoalos. Así as cousas os poetas escolmados por Mora apontan a outros derroteiros (na súa variedade). Desde o cotíán con ambicións paramísticas ata a poesía belixerante, o caso Riechmann, paradigmático, pasando por un certo minimalismo, Jordi Doce, poñamos. Sen esquecer a poesía visual de Sandra Santana; outra maneira de xogar con todo isto. Quero dicir que dentro da arbitrariedade que supón antologar dúas dúcias de poetas no país onde hai milleiros deles, este é un acto de afouteza pola banda de Vicente Luis Mora, el mesmo poeta, poeta –ademais- de Córdoba, de 1970), como Pablo García Casado (poeta cun aquel de retranca, que nos fai pensar na xente da chamada “Xeración do 50”), tamén presente na antoloxía. Presentada, por certo, coa beleza que adoita a editorial hispano-mexicana, Vaso Roto. O título da escolma fala desa persoa verbal existente en certos tribos americanas, navajos, algonquinos, que se refire a xente que estando a certa distancia escoita sen necesidade de que se digan os seus nomes (cousa que a cortesía india non consinte). De rebote, o “beat” Ferlinghetti fai o propio, empregar esa cuarta persoa cando homenaxea ao cofrade Allen Ginsberg. Eis o sentido dun título que introduce unha escolma esencial, tamén polo prólogo (xa se dixo). Que, entre outras, vén antecedida dunha cita de Olvido García Valdés. A que di que “o plural acolle a moitos, pero sós”. Por iso..