Rareza grande este filme, semiperdido nos andéis dunha productora. Agardando a man de neve que soubese recuperalo e poñelo ao día. Unha película asinada polo Sidney Pollack, ao aire ou chou dun tempo no que a música ultrapasaba todo, mesmo as pantallas dos cinemas. E a voz de Aretha Franklin facía o propio, naquilo que se coñecía como “soul” e abarcaba unha chea de subxéneros, un deles o “gospel”. Palabra esta que vale para evanxeo, así que xa podemos decatarnos de por onde van os disparos (celestais) deste “Amazing grace”, canción moi versionada (Joan Baez, Judy Collins, Rod Stewart), mais por ninguén coa forza e o “swing” (palabra que poderíamos mudar por “ángel”, “pellizco” e bótalle fío ao papaventos do pulo racial) de Aretha.
Quen é a cerna ou o motor desta historia, rodada en dúas sesións nun templo, tan, tan modesto que o decorado tal semella un teatriño de feira (o cadro que fai de retábulo é como fuxido dun museu dos horrores),mais o conto é que a música que nel aparece ten un aquel de ascensión ao paraíso. E é que Aretha Franklin desprega a súa voz máis extrema para unhas cancións, para un “gospel”, que falan da relixión no seu senso primitivo, o de vencello. E poisque aquí está o vello concepto sincretista o prego pode ser canto e, máis aínda, danza. De maneira que nalgún momento o persoal baila cal se fosen derviches xiróvagos, ata o punto de que hai a quen lle vai mal. E, lá fondo, vemos a dous “stones”, Charlie Watts e Mick Jagger, este último a bailar co seu clásico abaneo de cadeiras.
Mais a cousa non vai só de música que o Reverendo Cleveland Franklin, tan fardón, tan planchón, toma a palabra e ceiba un discurso que ten moito de sermón e, por suposto, de loanza da súa filla, entregadísima cun coro californiano detrás súa que canta, baila (no sitio, lástima fora) e chora. Porque esta é unha película con “pathos”, de onde patético, pero non porque esta o sexa, que a palabra ten virado, e aínda revirado, de máis. Estas sesións foron gravadas en xaneiro de 1972 (momento álxido para a voz de Aretha), e ficaron arquivadas ata que logo da morte de Sidney Pollack (2008), e seguindo o seu desexo, Alan Elliott, dera en rematala. Para pracer de quen vimos de vela. Eu, particularmente, por dúas veces.
