Antía Muíño = liberdade

Antía Muíño.
photo_camera Antía Muíño.

Antía Muíño presenta “Carta Aberta”, un álbum debut que redelimita as fronteiras entre o folk, a música tradicional, o jazz vocal e un pop de autor que brilla con luz propia e que bebe de nomes tan variados como Norah Jones, Fiona Apple, Luz Casal, Tracy Chapman ou Diana Krall e de aí a súa eclecticismo e mesmo a súa facer en idiomas que van do seu galego natal ata o francés, o catalán ou o castelán. É que para a artista compostelá a música non vai de idiomas. “Non me gusta ver os idiomas como ‘xéneros musicais’ ou como elementos que marcan unha liña de mercado pola que seguir. Quero ser completamente libre nese sentido. Fago música en galego porque me peta, pero tamén quero poder dicir que fago música noutros idiomas polo mesmo motivo”, afirma a cantante, instrumentista e compositora de 30 anos e hai unhas semanas obtivo o galardón a Mellor Artista Emerxente nos Premios Martín Códax dá Música Galega.

No teu álbum hai unha revisión dos límites entre o folk, o jazz e a música popular, todo baixo o amplo paraugas da canción de autor. Á vez que unha omnipresente multiculturalidad, a tal punto de incluír unha versión da canción popularizada por Chavela Vargas “La llorona”. Cal é o por que do teu eclecticismo?

Porque todo ese eclecticismo forma parte da paisaxe sonora da miña vida, da miña educación musical, dos meus intereses vitais e profesionais. Eduqueime escoitando xéneros moi distintos, en idiomas distintos, artistas de aquí e de fóra. Este primeiro disco fala de min, é unha “carta aberta” e quixen que isto non estivera limitado por nada extra musical. Atopar a voz propia é o máis complicado para unha artista e é algo no que supoño sempre estás evolucionando e traballando. Nestes momentos, a miña voz, o meu estilo, está rodeado de todas esas músicas e quería que isto se reflexase dunha maneira directa no disco.  Fixen o que quixen, cómo quixen e cando quixen. E estou moi feliz por ter traballado nesa independencia. 

Mencionamos a Chavela, símbolo da transgresión; é máis difícil facer música polo feito de ser muller?

En ocasións, sobretodo cando comecei, teño sentido que non se me tomaba en serio. Cando falaba con algún programador ou ía a un lugar onde non me coñecían sentía unha certa condescendencia, mira, “aí ven esta rapaciña coa súa guitarra; que mona, a ver que fai”. Como se non soubera tocar ou como se fora a rasguear tres acordes mal postos. Despois de escoitar, a actitude cambiaba, claro. Pero esa actitude inicial da unha mostra dos prexuízos que aínda existen.

Te puede interesar