Aquel novo Salinger

Volve ás librarías, nunha edición tan espléndida cal Nocturna adoita, esta novela, de éxito moi rechamante na súa primeira saída, anos noventa cando se vendían libros de verdade, e “O péndulo de Foucault” tiña un millón de exemplares comprometidos antes de chegar á rúa. Idéntica cantidade a vendida por Enrico Brizzi con esta novela de iniciación, “bildungsroman” que diría un refitolero, levada axiña ao cinema. Escrita ao aire dun guitarrista, aínda hoxe en activo, logo dun percorrido no que as “substancias” xogaron rol determinante. Mais por aí segue Jack Frusciante, membro de Red Hot Chili Peppers. E por aquí volve esta novela, agardando mellor fortuna que no intento anterior, Anagrama, 1997. Así que xa choveu desde aquela, tamén para “O apañador no campo de centeo”, título portugués para a novela de Salinger, “The catcher in the rye”, que en español nunca terminou de cadrarme, ao menos na titulación. O libro de Brizzi, si, e aínda que teña que ver tan só tanxencialmente co ciclismo acerta coa ilustración da capa, e fai, desde logo, referencia á partida de Jack Frusciante do grupo do que fora parte moi activa. Cuestión que sirve para contextualizar aqueles anos, non sei se marabillosos, na Bolonia deste mangado de rapaces, con parella central, de amores precavidos e linguaxe que ás veces lembra a da “Laranxa mecánica”, de Anthony Burgess (película, xa se sabe, de Stanley Kubrick). Mais detrás de todo isto está tamén o fastío cidadán diante da afouteza da mafia nunha Italia a se deixar ir polas solución rutinarias. Onde o fútbol, triunfo de Dinamarca sobre Alemaña na Copa de Europa de combinados, 1992, e máis lume á fogueira contextualizadora. Non, Brizzi, amante do Camiño de Santiago, por certo, que chegou facer desde Turín, non é -certamente- Salinger. Nin acada a moralidade/ amoralidade de Holden Caulfield (a piques de ser levado, no seu momento, ao cinema por un Bob Dylan novísimo). Mais dá deseñado un panorama moi certo dunha mocidade que non podía nin imaxinar canto estaba, está, por vir. Saen tamén The Pogues, con ese ShanecGowan, protagonista dun filme recente, que devezo por ver, de Johnny Depp. A vida. Si. E a música, sempre, como en Paul Verlaine, primeiro.