Quen teña lido a Fernando Savater polo miúdo, esis o meu caso, terá atopado nel unha chea de recorrencias (a libertade radical de acción e expresión, nunca de omisión, o “turf”, o amor libérrimo, a belixerancia contra da peste do políticamente correcto). Por iso ler a Savater é bater cun espazo aberto, coñecido (de quen o seguimos, moitos) e sumamente recoñecible. Á parte, por suposto, a súa escrita, eficaz, lanzal, que fai do seu autor un artífice, tamén artificieiro (poisque dinamita as malas maneiras) da palabra.
Todo iso ponse de manifesto na última entrega savateriana (entendemos que non a derradeira, que tal afirmación non deixa de ser coquetería dun autor precisado de mimos ou cucuiadas: os meus lá van, Mestre). Un libro de amor a quen fora seu amante de 35 anos. A chamada “Pelo de Cohete”, alumna de Savater, profesora de universidade, antiga “abertzale” que, xustamente por coñecer os vellos –e malos- hábitos “patrióticos” dera o paso decisivo, poñendo á sua beira a seu home, plantándolle cara ao terror que se volverá cancro en Euskadi, transmitindo ao resto do país a sensación de que non se trataba dunha guerra perdida. Non o era, vémolo agora, tamén grazas á actitude de xente como Savater ou “Pelo de Cohete”. Ela, Sara Torres Marrero, morreu en marzo de 2015, e Savater –sombra namorada- segue escribindo malia todo. E seguirá a facelo, estou convencido, esta droga non nos deixa xamais.
Aínda que para o caso sirva para escribir unha elexía das máis fermosas que eu teña lido. Unha elexía leda, valla o paradoxo ou o oxímoro, ¿que outra cousa cabería agardar dun vitalista para unha vitalista? Nada xeremisíaco este libro, pois, mais a lembranza apaixoada de quen atopou, ao lado de “Pelo de Cohete”, unha vida confortable, no senso espiritual, lástima fora. E como este non é un compendio de sensiblerías nin chilindradas Savater fala tamén desas infidelidades (nunca deslealdades) con “rapaces guapos” e mulleres. Xenial a descripción da amante que o deixa por un tipo máis novo e Savater lembra todos os “ne me quitte pas” que lle ceiba, todos tan ridículos como as famosas cartas de amor de Pessoa. Outro Fernando maxistral. Como este libro. Todo un “must” en tempos ruíns.
