Chirbes non se agochaba

Chirbes.
photo_camera Chirbes.
Segundo volumen dos Diarios de Rafael Chirbes, que reúne diversos cadernos escritos entre 2005 e 2007. Son anos de la lenta xestación, chea de dubidas que o levan incluso a plantexarse abandoar a literatura

Senón pola morte, que levou este señor levantino (morto en 2015), tan cosmopolita que dá xenio, enguedellado en mil lecturas e viaxes, e bebedelas e coitos ao chou, co perigo conseguinte, para o corpo e máis o espírito. Encontros de alto voltaxe, un pouco ao Gil de Biedma, quen se deixa ver, ¡e como non!, neste libro. Encontros provocados por esa semiclandestinidade que producía a belixerancia “homo”, ao menos na época da que falan estes diarios (2005-2007). Claro que Rafael Chirbes bebe e fuma moito, o tabaquismo, causa do cancro do pulmón que habería fulmínalo. Non sen deixar esa obra ampla, que fixo del máis que un escritor “de culto”, amplamente traducido e con narracións levadas a series televisivas.

Daquela os diarios de Chirbes son non soamente probas de artista, explicativos de cómo e cando se foron elaborando as súas novelas, mais tamén exercicios brillantísimos de crítica literaria, esa que xamais veremos nos suplementos literarios, tantas veces propaganda ou publirreportaxes das editoras “comme il faut”. O que non quere dicir que agás excepcións moi concretas Rafael Chirbes non entre con faca nos “corpus” dos escritores que pasan diante da súa moi atenta e culta ollada. Non, non fican lectores así de avispados, que mesmo cando veñen a Galicia fan caso das novidades literarias. Ou que se entreguen a autores, aquí un chisco esquecidos como Ánxel Fole (non, non todo é Cunqueiro), diante de quen, da súa “Terra brava”, Rafael Chirbes non pode senón rendirse. Non así ao aparecer no seu albo, César Antonio Molina, a quen propina inxusta labazada (dialéctica, xa se entende). Ou cando xulga a Andrés Barba, amigo seu, por mor dunha novela aínda inédita, que tampouco lle prestaba ao editor, Jorge Herralde. Iso si, loanzas sempre para Carmen Martín Gaite, e aldraxes para quen fora seu concuñado, Javier Pradera.

En fin, sangue e area, para os uns e os outros, como no título aquel de Blasco Ibáñez, de quen Chirbes fala con obxectividade sen que se lle note moito a paisanaxe co autor de “La horda” (da que fala ben e eu cadro con Chirbes). Logo están as viaxes, Franza, Alemaña, Italia, España, nesta voluminosa entrega. Que se le con pracer delongado, por intelixente e vasta.

Te puede interesar