Alberto Avendaño é un vigués sumamente bulidor; xa de novo, cando o coñecín, apuntaba moi boas maneiras, daquela a bordo do grupo de vangarda, “Rompente”, xunto con Reixa e Romòn.
Por certo que veño de ler que o Antón Reixa sufreu hai meses un accidente de tráfico con serias consecuencias. Unha aperta incondicional desde aquí, Antón, fenómeno. Avendaño, en fin, afincouse nos Estados Unidos, onde exerce un labor moi importante no eido dos medios de comunicación.
Mais o que me interesa agora é falar do último libro de poemas de Avendaño, en español neste caso (idioma que comparte co inglés e o galego á hora da criación, escrita e oral). O libro ao que cheguei a través do “facebook” (e de Amazon); a cousa évos así e o que desexe estar “á la page” ten que se mover nestas augas, de título El amor de tu nombre, é unha marabilla totalmente inesperada. E non porque eu desconfiase do talento de Alberto Avendaño, senón poisque o último que del agardaba é un libro de poesía se non mística no carreiro de chegar a semellante albo.
Que se acada a partir do amor terreal, salferido, salpementado, de alusións coloquiais, con nomes que din pouco (ou moito, Emily, un supoñer) pero a poesía grande, elevada, que deixa o mundo lá baixo (aínda que sexa, ás veces, o do supermercado, poñamos) como a de Alberto Avendaño é a que muda a anécdota en categoría.
E soamente así é posible transcender o dominio territorial que Avendaño posúe, e que lle permite falar “de la última derrota del Celta”, nun poema vertixinoso que aquí se deixa ver, exemplo de como unha elexía (neste caso a do pai) pode alternar con poemas de amor a unha “diosa”, misturada con “Dios” (aínda que Avendaño non acredite na resurrección da carne), “dioses” e “adioses”. Poesía aliterada, tamén, para un dos libros de poesía en verdade auténticos, intelixentes, enxeñosos que teña lido nos últimos anos. Veño de reatopar a un poeta quen nos di que “En un tiempo sin nombre rompí cristales de vanguardia para entender cómo sangran los niños”, e de facelo a unha idade, a miña, ben serodia xa, na que me cada vez estimo máis a poesía que proxecte luz, que me suba ou ascenda. A de Alberto Avendaño, quen se nutre de amor cunha graza divina mais -esencialmente- humana.
