Desde moi dentro

Logo desta corentena, que acabou duplicándose en noventa días (e noventa noites: o peor vén cando morren as luces) han saír libros e películas a falar do tema. Isto adoita acontecer sempre que se produce un drama colectivo, unha catarse. Mais neste caso, os escritores, os artistas en xeral, aíllados, os resultados han ser copiosos. Así que vaiamos preparándonos. De momento teño diante miña un dos primeiros froitos. Unha escolma poética, debida ao poeta e dinamizador cultural, José Cercas. Unha antoloxía na que hai, como é de manual, de todo. Mais na que sobrancean autores que non se limitaron a prestar poemas senón que escribiron versos pegados ao asunto. Así Diego Doncel ou Ben Clark ou Marina Perezagua, a quen estimaba como prosista e veño de coñecer como poeta categórica e non da anécdota. Á parte, nesta escolma, poeta ben coñecidos, cal son Joan Margarit, Benjamín Prado, Luis Antonio de Villena, Ana Rossetti ou Basilio Sánchez, de quen se deixan ver poemas publicados con anterioridade ou aínda por editar en libro. Ora, compre dicir que se ben non foron escritos para a ocasión teñen un evidente parentesco con ela. Coa súa temática de interioridades, nun senso lato, o que supón unha importante aportación a un libro exemplar, por senlleiro ou diferente (de momento, que isto non é senón unha referencia, por máis que sobranceira, nun panorama que se albisca concorrido; iso se non hai recaída, que non debera, sexamos optimistas). O libro vén introducido polo editor, Basilio Rodríguez Cañada, “indie” entre dos “indies”, director dunha editora que demostra con este libro, metidos aínda nunha desas fases das que xa perdín a conta, a súa vontade loitadora. O que fai falla en días ruíns como estes que vimos de vivir, e dos que saíremos, entre outras materias máis obvias, coa forza que ten e dá a beleza. O epílogo do libro vén asinado por José María Paz Gago, catedrático da Universidade da Coruña, el mesmo poeta e nesa condición incluido nun libro que abarca corenta poetas, número que se corresponde coa corentena que acabou por duplicarse. E aínda máis. Ou menos, contando coa xente que se nos foi indo. Entre outros Luis Eduardo Aute, autor el mesmo da casa Sial. Tan brava nos días do medo.