María Leach, poeta, xornalista de profesión, publicou este libro de poemas nos que a economía expresiva pola que se move a autora, bate forte no corazón do lector
Anda o persoal poético alebrestado. Os de sempre, os do negociado (concursos, premios, prebendas, chilindradas) porque vén como os de nunca, os que non entraban no opíparo xogo ou reparto de prebendas andan a lles comer (papar, mellor dito, se non fose pola cacofonía) as papas. De maneira que hoxe as listas de libros de poemas máis vendidos inclúen toda esa caterva de novísimos, non antologados por ningún Castellet, mais pola rapazada que os segue, maiormente, nas redes (ao ben visto tamén nos libros convencionais). Outro concepto, haino, haino, para abraio e perrenchas dos poetas de toda a vida. Entre uns e outros autores, como quen hoxe me ocupa, quen de escribir poemas clariños como a lúa de agosto, quen de seguir un carreiro tan propio como a vida que lle fora negada, por unha morte madrugadora de máis, a seu home. Esta poeta, xornalista de profesión, chámase María Leach, e publicou non hai moito un libro exemplar. Un libro de poemas nos que a economía expresiva, a liña clara pola que se move a autora nunha fervenza sentimental axiña represeda, bate forte no corazón do lector, cómplice involuntario, primeiro, logo voluntarísimo, desta aventura prodixiosa. Porque a base de grolos cativos sabe manter desta marxe do río a ese home afortunado, “malgre lui”, musa dunha muller que de puro querer é quen de revivir. Por suposto que non abonda coa intención, María Leach está tocada polo don, ten o “gift”, o “swing” o “pellizco” que lle permiten aletear sobre esa sombra de sombras, cantara Jacques Brel, que ela mesma mantén pedíndolle a seu amor que non a deixe. Aínda que esa ausencia non estivese premeditada e doa, laia como doe e laia o amor cando nos abandona.
Eu non sei se María Leach volverá escribir un libro de poemas coa potencia deste. Non vén doado. Este libro é tan único como o cometa Halley. Ao que vin unha vez, seguino, seguiunos, a bordo dun autobús escolar polas estradas toscanas. Algo así, o calibre do milagre, é que sentin lendo este manual de amor, esta elexía cotíá, que veu a min da man das miñas amigas, Mamen e Teresa. Fícolles tan obrigados como a María Leach, autora deste breviario (bravamente ilustrado por Paula Bonet) co que apetece pregar polos amores que se nos foron indo.
