“Gourmet”, si, aínda que ás veces teña un aquel de “gourmand”, ou sexa, de gargantúa, de comellón, de tragaldabas, de tripeiro, este cantautor de fondo, a quen non coñezo persoalmente mais con quen tanto teño desfrutado, sobre todo con aquela triloxía, “Solo pienso en ti” e todo ao que chegara logo do caleixón de saída dunha canción política á que chegara desde o neocostumismo; “Paxarinos”, “La romería” e demais. Antes, antes, “Lazos azules y rosas”, de cando en Ourense había un festival de canción (“del Miño”, chamábase). E dígolle comellón a Víctor Manuel logo de ler fascinado, eu que non dou un carto de máis por comer, o seu libro “El gusto es mío”. Toda unha sorte de “grande bouffe”, do que deducimos doadamente de que se por algo se perde o de Mieres é por unha mesa ben servida. E chea de olores e sabores (agás o do tomate cru, que ten autovedado). E por aí, polas súas parcialidades e experiencias, por España, Franza, Italia, Inglaterra e diferentes países da América Latina, rola este libro vitalista.
Cheo da vitalidade que se lle supón a quen non soamente segue nos escenarios senón que visita os restoráns dos lugares onde o leva a canción belixerante. E digo isto, tamén, porque, na temática de Víctor Manuel, é o amor o que prima, e amar -deixouno dito para sempre Octavio Paz- é combatir. E pois a vida deste cantautor comeza ser longa, e chamativa, aparecen neste libro cantantes (ou personalidades) con quen ten compartido mesa.
Así Lucio Dalla, Pablo Milanés, Sabina, Miguel Rios, dunha banda, ou Lenin Moreno, Matilde Urrutia ou, lástima fora, a propia Ana Belén. Á parte a propia intrahistoria, familia incluida, do autor do libro, ata conformar un curioso conxunto que nos fala daquela xente propia, nunha Asturias da posguerra, cun avó fusilado, e outro, o mítico Vítor, a traballar arreo, cal o ferroviario, pai do Vitor Manuel, inmortalizado tamén nunha canción. Un libro, memorándum case, que se complementa con receitas para que ninguén se queixe. Eu, non, que pasei bos momentos a lelo. E nos que hai alusións a Galicia. Co Mercado de Abastos de Santiago en fermosa descripción. Por certo, o rei das camas, era Lorenzo Lamas, que non Fernando Rey, aínda que igual, tamén. ¿Quen sabe?
