Máis cine, por favor

A través da gran pantalla  moitos de nós,  como  os cincuenta  e dos autores que David Felipe   Arranz congregou neste  volume,  vivimos relacións   tormentosas,  devocións imposibles  e amores eternos. 
 

Inevitable, tampouco quixera, titular un artigo sobre un libro escrito por cinéfilos (algún, eis o meu caso, igualmente cinófilo) coa cita de L. E. Aute. Outro namorado do cinema, a quen tanto botamos de menos desde o seu percance. E queremos sempre máis cine, maiormente en días víricos nos que as salas están todas pechadas, para meirande consternación. Volveremos a elas (voltaremos a todo); seguro. No interín non está de máis ler un libro de boa feitura, coordenado por David Felipe Arranz. Que é un señor que sabe de moitas cousas, mais que leva o cinema moi entrañado na víscera cordial. Notase. 

Para este volumen Arranz contou con cincuenta e dous colaboradores. O que é unha cifra importante. Conformando un libro voluminoso, bela e cinematográficamente maquetado. Un paseo, como en John Huston, polo amor e máis a morte. E -de paso- tamén polo humor. Negramente escatolóxico cal no conto do galego-abulense Ramón Jiménez, quen por aquilo de que “la cabra tira al monte” escribe un relato entre o cine e a zoofilia que dá xenio. Do mellor dun libro no que hai pesos ben fortes como Jaime Chávarri, Cristina Higueras, Luis Antonio de Villena,  Raquel Lanseros, Molina Foix ou César Antonio Molina. Entre moitos outros dos que aforrarei a relación. 

Aquí hai, xa digo, un exército de namorados do cine, máis que cinéfilos; outra cousa. Poesía, narrativa, miniensaio, evocación memorial, e sentimentalidade a moreas, choutando de todas as beiras deste libro singular ou senlleiro. Que ten cousas, lástima fora, de “Cinema Paradiso” pero que sabe, ole, a aquela película marabillosa de Bodganovich, “The last picture show”. Logo compre salientar que exceptuando algún “refrito”, así o artigo de Chávarri, publicado hai dazaséis anos no ABC, excusable porque nada ten de reseso, nin cheira a aceite reutilizado, o libro é, en xeral, novo do trinque. E é que hai belezas que seguen a se conservar, así a de Catherine Denuetve, protagonista da historia, óptima, de Gérard Imbert. Ou a (non) beleza de Flippa, e con todo quen de bicar na escuridade dunha sala (moi bo o relato, ou o que sexa, de Jesús Alcoba). Máis cine, por favor. Volveremos, como dixera Mc Arthur nun tempo no que o cinema, ¡ai! non perigaba

Te puede interesar