Mulleres afoutadas

“Gourmet”, si, aínda que ás v Ou bragadas, que se dícia, cando as bragas valían para calzóns. Eis o refrán galego: “Non se pillan troitas coas bragas enxoitas”. Por iso. E porque as mulleres, chegado o momento, son tan valentes ou máis que os homes este libro de Svetlana Alexiévich, Premio Nobel de Literatura, vale o seu peso en ouro. A maiores cando, escurecido pola pandemia, andamos a festexar o remate da II Guerra Mundial. No que tanto pintaron os rusos, en xeral, e as mulleres das que no fala Svetlana, en particular. Facendo esquecer todos eles co seu heroísmo a terrible falcatruada de Stalin asinando aquel pauto do demo para repartirse Polonia. Pauto que debeu de apampar aos comunistas honestos, mais que para ben de todos acabaría rachando Hitler provocando a entrada na guerra da URSS e de todas estas mulleres que falan con Alexiévich. E o que atopamos neste libro, xa en edición de peto, traducido por Yulia Dobrovolskaia e Zahara García González, é un manual de comportamentos afoutados, xenerosos, cheos dunha sensibilidade brutal no que Svetlana apenas se deixa alentar ao leitor, enguedellado nun adival no que as zapadoras, enfermeiras, pilotos de caza, cirurxás, guerrilleiras, infilitradas, levan o facho nunha bouza arrepiante, chea de mortos e mutilados. Mais neste volume non hai soamente iso, que aquí hai moito retrato de interiores, moita paisaxe desolada, prisioneiros tedescos pregando por pan, mulleres da mesma procedencia violadas polos soldados rusos (tal como se dixo sempre e as donas interrogadas por Svetlana confirman). Logo están os homes, sempre reticentes aos depoimentos femininos: ¡ah, as mulleres, sempre tan fantásiosas e mentireiras! E eu digo que poucas veces lin nada máis apegado á realidade que este libro, tan problemático á hora da primeira edición, tan censurado na vella URSS, ata que se deixou ver, xa coa “Perestroika” de Gorbachov. O resultado: dous millóns de exemplares vendidos. En Rusia e nos países que conformaran a URSS. En cambio, en Occidente, Svetlana segue a ser unha semidescoñecida, e iso malia o Nobel que precedera ao de Bob Dylan. Facendo xurar en arameu aos “puretas”. Boa oportunidade a desta edición en peto, para ler unha autora imprescindible