Volve Dylan a percorrer os escenarios de sempre, na xira ou “tour” que nunca cesara.
Volve Dylan a percorrer os escenarios de sempre, na xira ou “tour” que nunca cesara. Volve cantar en Madrid (capital, teno feito tamén na Comunidade; Alcalá, Villalba), por quinta vez. A terceira neste Palacio de los Deportes (chamado agora seguindo a moda parva que denomina o Metro Sol, Vodafone, Barclay Card) que moito ten mellorado a condición acústica coa última reforma. Tamén as instalación, en xeral, que fan del agora lugar para sibaritas. Axeitadísimo para sentir a un Dylan que aínda que agora non ven “unplugged” (¡Ai aquela note, xullo de 1995, en La Riviera!) pide que se lle escoite desde o meirande sosego. Porque xa son anos detrás súa (setenta e catro, naceu o 24 de maio de 1941) mais tamén porque o repertorio das súas entregas recentes esixe concentración (e case, case, sillón de orellas) senón bailar pegadiños algún dos temas.
Así a versión que gravara de Autumm Leaves (as clásicas “Follas Mortas” de Prevert e Kosma) para o disco que presenta e (nin sequera, non fai falla) esta xira, Shadows in the Night. Choscadela á canción que fixera famosa Frank Sinatra. E de Frankie, aquel que marchara a Hollywood, incapaz moitos anos despois de levar a ninguén que non fosen soldados de leva ao Bernabéu (culpa dos prezos de alucine), hai cousas, tampouco moitas, neste disco. En fin, que con el veu o Dylan ao Barclay Card, e con esa marabilla serodia que é Duquesne Whistle, e con variacións distorsionadísimas de She Belongs to Me ou Blowin´ in the Wind e Tangled Up in Blue.
E bótalle fío ao papaventos da ductilidade que posúe un nachiño que está de volta de todo. E segue a ser o vello raposo e nós, os corvos da fábula, que falagados polo seu engado deixamos caer o queixo. Ou sexa, o prezo das nada baratas localidades do, iso si, comodísimo Palacio de los Deportes (perdón, Barclay Card). Mais todo ben, porque Deus na Terra non hai máis que un. Ao menos para os consumados (cada vez máis consumidos) seareiros dun home que se chamou, unha vez, Robert Zimmerman. Logo, Bob Dylan. Eu chámolle Spounge Bob ou Bob Esponxa. Polo que ten de apañador de canto lle convén levar á falchoca musical. Igual tamén á outra. E nós, por certo, os esponxados. Voluntaria e, aínda, gozosamente esponxados.
