Ray Bradbury: cen anos

O 22 de agosto Ray Bradbury tería cumprido cen anos. Non pasara dos noventa e dous, aquí, na Terra, mais ben podería se que estea vivindo en Marte a eterna mocidade, ese parón no tempo experimentado por algún dos personaxes de “Crónicas marcianas”, un libro tan clásico xa que terá leitura futura. Se non a tivo pasada, aquí ou no planeta vermello, se como os bradburyanos (ollo, “Fahrenheit 451” ule tamén a clásico, co engadido ou sobremesa Truffaut) sospeitamos o autor californiano non chegara alá nunha expedición cero. Asi e todo, aproveitando que o 2020 é un ano tan patético que nin o propio Mr. Badbury o daría imaxinado, faremos por superalo lendo ou relendo libro tan maxistral. Que soamente os pouco lidos poden vender como ciencia ficción. Ciencia; en absoluto, non pode habela sobre un asunto tan indemostrable cal o cerne poétiico do ser humano: aquí ou en Marte. Ficción, “según y conforme”, diría Don Miguel de Unamuno. Unida a ciencia semella un oxímoro. Mais vivir, na Terra ou en Marte, ten moito de pleonasmo. Logo a contradicción é dobre. Por iso. O certo é que ler a Ray Bradbury é un pracer inmenso, incluido o desasosego que produce ver desde semellante lonxanía unha Terra que estoupa (o libro publicouse por primeira vez en 1951, coa ameaza atómica no aire a a Guerra de Corea no chan) e en Marte non hai senón solpores, por definición bucólicos. O certo é que este libro, setenta anos despois acadou un posto clave no mundo da literatura universal. Polo estilo, polo concepto, porque a eficacia ou economía expresiva veñen da man dun autor que nunca chegaría calcular, como nos pasa a nós, que o ensaio da fin do mundo non virá do luir previo ao choque de planetas, senón dunha guerra invisible e bacteriolóxica como a que estamos a vivir. E, se cadra, neste momento unha parella de vellos, eternamente novos, están a nos mirar por detrás dos visos dunha casa beiras dun deses canais de Marte, por onde flúen ríos eléctricos, de prata, cal imaxinara Ray Bradbury. Feliz centenario, amigo, desde a admiración de quen chegou a ti hai cincuenta anos, convocado por un xornalista e escritor ferrolán, Maio Couceiro e volve agora igualmemente fascinado, so da luz vermella de Marte, feita crónica.