Tres xeracións unidas en torno ó cantante e político, José Antonio Labordeta: a sua muller, as suas fillas e as suas netas contan a sua historia de vida na película documental "Labordeta, un hombre sin más", dirigida por Gaizka Urresti e Paula Labordeta
O único que dentro de aquel home cabía unha chea deles. Tal como o vexo agora, José Antonio Labordeta, con quen tiven a sorte de partillar algún escenario e máis dun encontro, na distancia temporal e física, foi un home de moitas pezas. De máís, se cadra, para o país da idea única.
Labordeta, daquela, foi cantante, compositor, poeta, narrador, ensaísta, andarín, político, profesor, tantas cousas como entraban naquela mochila de home valentemente bo. Hai bos, si, que son covardes, e eses non teñen maior interese. Ilustrando a figura de home tan valioso anda polos cinemas, axiña pasará ás plataformas, ora, onde estea o cine que se quite o demais, un potente documental chamado “Un hombre sin más”, dirixido por Paula Labordeta e Iñaku Irrastu.
Un documental que se centra no diario, inédito e esquecido, que a viúva do cantautor atopa ao chou, ao azar.En el atopamos a un home en verdade fráxil, malia aquel bigotón, malia aquela voz de cantante hímnico (“Canto a la libertad”, ben podería ficar como himno duns anos en que a canción facía o papel do imposible “meeting”) que se debatía entre o que pode ser, irmanar vontades, e o imposible, alcender a beleza nun país enquistado entre “los hunos y los otros” (Unamuno “dixit”).
Neste documental, básico para quen vivimos todo aquilo, decisivo para quen desexen saber de que ía, imos vendo, través de voces familiares mais tamén alleas, as verdades (ás veces do barqueiro, como a súa música, elemental por momentos, mais sempre con poderío) de quen poidendo levar unha vida sosegada optou polos camiños desta portando aquela mochila que sería santo e seña. Mesmo para os “hooligans” que quixeron aldraxalo no Congreso dos Diputados, merecendo a famosa palabra de Cambronne, por poñernos finos, que amplificou a fama, a popularidade de quen provocara ringleiras e ringleiras de amadores seus, xa de corpo presente na mítica Alfajería de Zaragoza.
Un documental de moi boa feitura, que non pretende senón achegar, gravacións, testemuñas, a figura dun home de mil pezas, que segue pairando riba dun país momificado. No que, pensó eu, chegaría cuns milleiros de persoas, catro ou cinco abondarían, de homes como este para nos dar salvados. ¿Mais ulo esa xente?
