Un poeta singular

Ou –se cadra- debera titular, “Un poeta senlleiro”. E non porque cando Alberto Avendaño, logo dun comezo poético fulgurante con “Rompente” (Avendaño, Reixa, Romón) marchou para EE. UU. queimara as súas naves. Raro o galego que faga tal: as cousas mudaron hoxe coas incineracións, mais ata hai ben pouco as funerarias de aquí (e de acolá) facían un bo “bisnes” trasladando cadáveres de paisanos finados no exterior. Que en Galicia nin dios queima as naves, e temos de volver aínda que sexa mortos. Mais o Avendaño, carreira exitosa en USA no ámbito da comunicación, con algún “Grammy” no fardel, nunca deixou de escribir en galego. Facéndoo tamén en español, ámbito latino no que tamén se move, e –mesmo- en inglés. Isto xa o facía hai moito tempo, e alá polo 80 teño lido cousas súas ao xeito do Bob Dylan poeta automático, que tamén existe, cal o deus que é para moitos de nós. Por iso. Daquela veño de ler gozoso o último libro de poemas de Alberto Avendaño, “Pandemia”, edición bilingüe español-inglés, ás veces, que algúns dos poemas fican tan ao aire, tan ao chou deste poeta que ten moito de “destroyer”, dos moldes convencionais, digo, se non fose porque hai nel un sentimento lírico que transcende aínda máis o épico do seu xeito. Neste libro, escrito –seica- durante o confinamento universal, que xa é ser confinamento, hai de todo. Como ten de ser, porque nos atopamos diante dun libro total, suma de totalidades. Algo que, sendo íntimo, abreva igualmente no colectivo, debedor xa que logo, mais con débeda abondo pagada, de poetas como Homero (e o esforzó de Avendaño semella ben homérico, tamén no senso en que este adxectivo era categoría en “The quiet man”, de John Ford), Whitman ou Walcott. E non se apure o lector, que malia o título este non é un manual de autoaxuda nin, tampouco, o sálvese quen poida que certas poéticas “desintegradas” preconizan. En “Pandemia” hai unha ollada humanísima sobre este mundo que ben poidera estar ensaiando a trompetería silenciosa que anuncia, se non o remate, si un troco, mais de civilización que de cultura. Iso e moitas máis cousas están neste libro, auténtico “vademécum”, ou libro de instruccións escrito desde un instinto poético sumamente traballado. Unha xoia.