Nica Mares: "O libro é unha viaxe poliédrica para dar a coñecer Cualedro"

Nica Mares presenta este sábado o seu libro “Cualedro, aquí, tan lonxe”, unha obra fotográfica na que se recolle a maxia de Cualedro, a súa terra. A cita será ás 19,00 horas na aula arqueolóxica “Antonio Rodríguez Colmenero” da localidade. Nica é un namorado da súa terra, do rural e da fotografía de natureza. Que nos atopamos no libro? A raíz de falar con Toño, un veciño de aquí que vive fora, que me animou, comecei coa idea do libro. Eulogio Palomanes tamén me animou moito, pois vían que tiña fotos da zona repartidas por aí. E disto xa fai 11 anos. Agora o libro recolle 533 fotos (miñas e doutros fotógrafos) e datos e apuntes históricos, de patrimonio e lendas. Nas fotos hai paisaxe, patrimonio, cultura, festas, paridolias, clima, o Camiño de Santiago e incendios, entre outros. A idea do libro é poñer en valor todo o que temos no concello, unha viaxe poliédrica para dar a coñecer lugares que están ao lado e non se coñecen, por iso o de “tan lonxe”. E quen sabe, igual provoca un efecto rebote para que os concellos limítrofes se animen a facer algo similar. Nel fala de “Planeta Nica”, que é? Nun planeta hai que diferencia o espazo físico e as persoas que o habitan. Dende un punto de vista físico é ese conxunto de espazos que conforman a miña xeografía sentimental: onde pasei a miña infancia, os sitios que recorrín coa miña parella, os paseos cos meus fillos… Ese sitio ó que volvo cando o necesito para recuperar a miña paz interior. Despois están as persoas as que quero, daquí e de fora, a miña xente. O epicentro do meu planeta é o Larouco. Cales son os puntos fortes de Cualedro? Na introdución digo que somos potencia mundial: no ceo e no silencio. Co libro deume por abrir a ruta da “Transcualedresa”, na que recorres o concello sin pisar asfalto, e non se oía nada máis que a propia natureza. E o ceo porque temos o Larouco, eso xa o di todo. Máis alá disto, o máis importante é a xente, porque os pobos sin xente non teñen sentido. E dende o punto de vista patrimonial, o conxunto de castros que hai aquí. Tamén é interesante a cantidade de petróglifos que temo, hai mais de medio centenar deles. En pouco espazo temos restos de cantidade de cousas, ademais do potencial de ser aldeas transfronteirizas. E que se debería mellorar? Principalmente o despoboamento, a xente nova marcha e a poboación está envellecida. É o problema máis grande. Despois o tema urbanístico, que xa é un problema de toda Galicia, e a lacra dos incendios, onde Cualedro leva sufrido moito. Ademais disto, para min os parques eólicos xa son demasiado e o purín que nos está chegando da Limia tamén, ademais das acacias, moi invasoras. Por que escolleu a fotografía? Sempre me chamou a atención. Fago paisaxe do noroeste da península. O que fago é regalar fotos (riso), algunha exposición e agora, con este libro quero deixalo aberto para á xente. Entón haberá segunda parte? Pode ser, porque a xente empézache a falar de novas lendas, de lugares curiosos… Co libro propóñome que chegue ó máximo número de veciños posible, e por iso ten un prezo accesible, é unha forma de entender Cualedro. Eso si, o próximo traballo que teño pensado facer é recoller os microtopónimos do concello, porque a xente maior morre e iso desaparece. Que é para vostede Cualedro? É o meu lugar no mundo. A miña terra. Onde nacín, onde van descansar as miñas cinsas e onde estou todo o tempo que podo.