A política que debese ser unha ferramenta transformadora, e ao mesmo tempo protectora dos dereitos sociais, actualmente, non serve para dar solución ás aspiracións da cidadanía pola evidente degradación do sistema bipartidista.
Circunscribir a lexitimidade democrática á soa consideración do resultado duns comicios, ademais dunha irreflexión disparatada é negar o evidente, ou o que é o mesmo, é querer contradicir a quen manteñen que o sistema electoral español dende a súa implantación non serviu para afianzar as institucións do Estado de Dereito, senón que exerceu unha función contraria ao propiciar o declive das súas entidades e desencadear a decadencia democrática.
Un afundimento motivado en exclusiva polo desenvolvemento do sistema electoral, cuxo principal obxectivo dende a súa orixe foi instaurar a prevalencia de intereses dun sector selectivo da clase política, que de forma asidua, impuxo esta arbitrariedade por enriba dos dereitos colectivos da cidadanía.
Tomando lección da historia, é conveniente recordar que cando se inicia a transición democrática, a ferramenta lexislativa en materia electoral aplicada nos primeiros plebiscitos 'libres', foi o Real Decreto-Lei de marzo de 1977, marco lexislativo imposto polas cortes franquistas á marxe da oposición democrática da época, coa gravidade engadida que a pesar do tempo transcorrido, no fundamental, aquel mecanismo electoral segue mantendo a súa vixencia e finalidade, que non é outra, que facer prevalecer a gobernabilidade sobre a representatividade, consagrando deste modo o principio conservador do dereito electoral.
Conxuntura que sitúa teoricamente ao bipartidismo como única alternancia posible, de aí, que as forzas políticas (PP-PSOE) beneficiadas por unha representación superior á súa forza real; por inxusto que resulte o sistema, en reciprocidade ao privilexio que tal situación lles confire, non dubidaron en opoñerse á instauración dun sistema electoral alternativo que garantise o principio de pluralidade e o recoñecemento da soberanía popular nos seus xustos termos.
A política que debese ser unha ferramenta transformadora, e ao mesmo tempo protectora dos dereitos sociais, actualmente, non serve para dar solución ás aspiracións da cidadanía, pola evidente degradación do sistema bipartidista, pois o oficialismo político mais que cumprir o mandato dos seus electores, converteuse no aliado natural do poder económico, utilizando o seu fraudulento crédito electoral coa única finalidade de secundar as esixencias dos mercados financeiros no seu empeño por desmantelar o marco de liberdades e suprimir os dereitos conquistados.
Por iso resulta evidente que tras o esgotamento do sistema bipartidista non encontremos nada distinto que a realidade dunha crise económica exponencial mesturada cunha profunda corrupción política, de aí o decadente panorama que preséntasenos e cuxa orixe ten a súa motivación no descrédito de licenciosos comportamentos e desmedidos privilexios desta 'casta 'política.
Motivos que por excedidos, contrastan coa dolorosa situación que padecen a gran maioría dos cidadáns que fartos de abusos, pacificamente, renuncian á súa pasividade característica para tomar a rúa, facerse oír, e así, mobilizando as conciencias, demandar outra forma de democracia distinta que reporte un Estado distinto, cuxo obxectivo esencial sexan os cidadáns.
Para implantar cambios efectivos na estrutura política, económica e social deste país é inútil demandar a participación política do oficialismo dual que representa a alternancia bipartidista, pois por conduto regulado nada cabe esperar dos partidos beneficiados pola actual conxuntura.
Ningún resultado positivo débese inferir dunhas organizacións políticas acomodadas, que perderon o sentido da decencia e que en crítica correspondencia reaccionan impulsivamente ante a presión da sociedade civil, ao negar lexitimidade democrática ás reivindicacións colectivas da cidadanía, mentres camuflan o incumprimento sistemático de todas as súas promesas electorais ao abeiro da recorrente escusa de ostentar o mandato das urnas.
Cando debesen asumir que a mobilización popular é a réplica á pasividade política, e nunha sociedade democrática, a fórmula de presión necesaria para forzar o cumprimento dos dereitos recoñecidos constitucionalmente.
Polo tanto, actualmente non existen dúbidas para resumir dicindo, que o principal inimigo do estado de dereito é sen dúbida o bipartidismo conxénito, esa alianza de intereses que dende as orixes da transición, vía alternancia política, entre o neosocilismo e o neoliberalismo, repartíronse o desempeño da función executiva do Estado, cuxa prolongada vixencia creou un estado de falsa democracia, onde a relación entre o malestar económico e inestabilidade deu paso a unha profusión de conflitos sociais, coa frustración engadida que supón ver como agora os teus representantes aprópianse da política para poñela ao servizo exclusivo de intereses espurios.
De aí que para rescatar a democracia e alcanzar unha nova orde electoral, previamente, haberá que derrotar o bipartidismo como principal inimigo a bater.
