Por iso que a solución á crise, lonxe de comprenderse mediante os diverxidos postulados de austeridade formulados pola Troika, ten de conseguirse sobre alternativas diametralmente opostas.
Cando en plena transición os sectores involucionistas ameazaban con abortar o proceso de transformación, a maioría política comprometida coa evolución progresista identificou a Europa como a solución estabilizadora, por entender que a integración nas institucións europeas era a referencia indispensable para subtraer exposición ao risco golpista e garantir así mesmo solidez á nova e fráxil democracia española.
Deixando á marxe opinións diverxentes con tal consideración, é un equívoco, que a estas alturas sigamos identificando aquela Europa idílica coa entelequia dunha verdade oposta. Unha nova realidade que xurdiu pola implantación da moeda única entre países de desigual condición económica; por canto a máxima expresión da Europa de Maastricht, obrigou que países como o noso entregasen a súa soberanía financeira ao Banco Central Europeo (BCE).
Entidade bancaria que dende o primeiro momento de unificación monetaria, lonxe de cumprir a función de Banco Central, defendeu en exclusiva a doutrina neoliberal atendendo aos ditados do establishment económico, financeiro, mediático e político; decisión, cuxos prexuízos afectaron en maior grao aos países periféricos en beneficio dos países centrais da Unión, e moi especialmente, en vantaxe dos bonos do Estado alemán. Lucrativa condición que outorgou a este país o dominio absoluto en captación investidora, primacía que por engadido, veu a establecer que a economía europea teña por referente exclusivo as determinacións da economía alemá.
Neglixente comportamento da entidade bancaria da Unión, que a pesar de xerar agravios comparativos e graves problemas socio económicos entre países adxacentes, paradoxalmente contra todo prognóstico, tales decisións contaron co referendo dos gobernos dos estados prexudicados, actitude reprobable que fai crecer o grao de hostilidade cara aos representantes políticos, que en razón á súa censurable actitude son percibidos pola poboación como comparsas desta institución bancaria e do agrupado dos mercados e entidades financeiras que dirixen o cotarro. Proceder que acentúa o descrédito dos representantes públicos ameazando a vez a estabilidade democrática e a solidez do propio estado de dereito.
Durante os 14 anos transcorridos dende a creación do euro, a clase política do país pasou os nove primeiros anos enfrascada no soño do boom inmobiliario e no contexto daquela euforia, non tivo alcance de miras para enxergar coa antelación debida a outra realidade que se estaba a xerar. Así foi como chegado o cambio radical do 2008, a nova realidade nos apeo de euforia e da noite á mañá tivemos que abandonar o papel de 'ricos' para ter que asumir con todas as consecuencias a evidente posición debedora da nosa economía fronte ao exterior, extremo que provocou a entrada en quebra do país, á que sobreveu unha penetrante recesión cuxos nocivos efectos, a tempo presente seguen mantendo plena vixencia.
É nesta nova tesitura cando se percibe en maior medida que a pertenza á UE, mais que unha vantaxe representa ser unha complexidade engadida, por canto, en situaciónextrema como a referida, cando a necesidade de financiamento debese ser cuberta directamente pola autoridade monetaria, o lobby da banca alemá que domina o BCE, impide que o Banco Central compre débeda pública aos Estados, impoñendo a intermediación da banca privada, a través de operacións cun diferencial de intereses desorbitados.
A excepción para que o BCE afronte directamente a compra de bonos públicos, leva implícito que o estado peticionario desmantele todo referente do seu Estado do Benestar e rebaixe as condicións de vida da poboación traballadora, procedemento dirixido a a satisfacer os intereses do capital financeiro.
Por iso que a solución á crise, lonxe de comprenderse mediante os diverxidos postulados de austeridade formulados pola Troika, ten de conseguirse sobre alternativas diametralmente opostas, mediante propostas de proxectos doutra natureza, partindo da premisa excluínte que a Europa de Maastricht ten de perder toda vixencia en razón á deterioración que a súa aplicación leva consigo, por ser causa de detracción dos valores democráticos, e orixe promotora da subtracción da soberanía popular.
Se ás limitacións expostas engadimos a excesiva primacía que cobrou Alemaña como país hexemónico e o volume desmedido dunha débeda impagable, é máis que evidente que España non pode saír da crise sen romper o nó gordiano do euro, non existindo outra elección, que saírse do actual sistema monetario co fin de recuperar a soberanía e impedir con iso a derruba definitiva do país.
