É evidente que estas prácticas pouco ortodoxas están a ocasionar unha involución na cultura electoral do noso país, cuxa deriva, proxecta unha mingua de credibilidade nos seus promotores políticos.
Se a teoría sen práctica convértese en pura retórica, a democracia, sen relación fáctica entre as propostas electorais e o empírico de goberno, transfórmase en despotismo, e os perniciosos prexuízos que tal anomalía ocasiona ao estado de dereito veñen sendo unha constante, un quebranto que actualmente domina o funcionamento do noso ordenamento político, poñendo en dúbida a súa solvencia.
Salvando matizadas excepcións, na actividade política xeneralizouse a estafa como norma de comportamento, ata o extremo de converter os procesos electorais nun puro exercicio de estraperlo, cuxo rendemento de resultados garda relación directa cun proceder concreto, tal é, a capacidade de defraudación dos candidatos e organizacións políticas concorrentes.
Así, no contexto desa anomalía, é doado contrastar como os directos beneficiarios da confianza cidadá, unha vez alcanzados os seus furtivos propósitos, lonxe de manter a vixencia dos seus contraídos, sen o mínimo reparo, non dubidan en suprimir toda autenticidade ás súas propostas electorais; sendo o maior expoñente de contraste de tal insolvencia política, o degradante proceder do Partido Popular (PP), quen, nada mais alcanzar o respaldo maioritario das urnas, foille escaso o tempo para converter as súas promesas de campaña nun programa de goberno diametralmente oposto, mutación indicativa conforme tráeo sen conta toda expresión da vontade maioritaria, e igualmente, actitude demostrativa da súa nula convicción democrática.
É evidente que estas prácticas pouco ortodoxas están a ocasionar unha involución na cultura electoral do noso país, cuxa deriva, proxecta unha mingua de credibilidade nos seus promotores políticos, nas institucións de representación e por engadido na propia estrutura e funcionamento do sistema, sendo urxente polo tanto, o establecemento de medidas paliativas, de normas, que impoñan acatamento e disciplina á ortodoxia democrática e erradiquen dunha vez por sempre o acceso ao poder, aos que como agora acontece, mais que lexítimos dignitarios son a nefasta consecuencia do 'tocomocho' electoral.
Partindo da premisa que as eleccións son o centro neurálxico da democracia representativa, antóllase obvio, que a celebración dos comicios ademais de cumprir cos obrigados parámetros de limpeza e transparencia, deban dispoñer do acompañamento de tutela xurisdicional efectiva, coa finalidade expresa, de esixir das agrupacións políticas plebiscitarias a materialización daqueles compromisos de campaña contraídos cos votantes.
Por canto, calquera desviación do seu contido, ademais dun engano, polo seu implícito coas urnas tome corpo de infracción, entrañando en se mesmo o incumprimento dun deber electoral, quebranto que non debe saldarse cun simple reproche social, senón coa aplicación de medidas de orde lexislativa que invaliden a consumación dese desfalco político, pauta, que debe vir flanqueada pola rendición de contas con incorporación dos cidadáns máis alá do proceso electoral; dualidade de claves, cuxa aplicación resulta imprescindible para afianzar a estabilidade e a saúde democrática do sistema.
Pero aínda coa función correctora destas medidas, non se logrará conquistar o obxectivo previsto mentres non se erradique a obsolescencia contigua, é dicir, non se consiga desmontar outra das disfuncionalidades do sistema, tal é, o adoutrinamento bipartidista da sociedade e a súa tendencia proclive a adxudicar o poder en sucesión iterativa dos dous principais partidos do país.
Continuidade en alternancia, que por se mesma é un lastre engadido que ocasiona esa partitocracia viciada en esencia, ou o que é o mesmo, a ditadura encuberto que por mutuo interese, sustentan ao unísono as cúpulas dirixentes do PP- PSOE, coa finalidade de seguir subministrando osíxeno a un sistema infecto, e así poder tapar a súa implicación na corrupción extensiva, dar continuidade a seus obscenos privilexios políticos, e salvagardar o trato preferente adxudicado ás multinacionais, banqueiros e mercados financeiros, etc. Aínda que iso implique, desentenderse da cidadanía, arruinar a pemes e autónomos, e ocasionar que o país entre en quebra e derrúbese.
De aí a evidencia ao sustentar, que tanto a requisa democrática coma a ruindade bipartidista son os fíos condutores que manteñen en activo un sistema obsoleto de funcionamento inservible, e que os políticos provedores das súas corrompidas fontes de alimentación son os causantes da deterioración colectiva, pero mentres a sociedade civil non asuma como propia esta realidade e proceda en consecuencia, a crise seguirá sendo a nosa folla de ruta, e como cidadáns, mais que gobernados seguiremos estando acurralados.
